tag:blogger.com,1999:blog-56686379667381316792024-02-19T14:20:02.105+03:00dullygray pagesfiction, etc.Aliaksei Pravalotskihttp://www.blogger.com/profile/02269187015875802749noreply@blogger.comBlogger289125tag:blogger.com,1999:blog-5668637966738131679.post-21320052137671595342023-04-30T23:09:00.001+03:002023-04-30T23:09:48.144+03:00ITALIAN POSTMODERNISM<p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">"If you ever hire a detective to spy on me", he said to her as they were having a walk down one of the quieter streets in autumn-time Brooklyn. "This seems to be the right place". </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">He said that casually, <i>en passant</i>, holding her by the hand, and she quickly laughed it off. After all, a casual remark like that was nothing new. Brooklyn was at its best in early October, and it inspired them to be playful during these long walks close to the Borough Park area where they lived. They would make comments on just about anything, from drooling babies to drunk teenagers. Nothing was off limits, which was the way they dealt with the insidious middle age slowly, meticulously taking ground. So really, there was nothing odd about him throwing a one-liner like that. As a matter of fact, the idea of a detective agency made little sense to her. Outside black and white Hollywood movies and paperback novels by Raymond Chandler, the world had no place for them anymore. Seconds later, Paul brought up something else and that was the end of it. And yet whatever they saw and spoke about later that Sunday afternoon, in her thoughts she kept returning to the detective agency and its name which had stuck for no apparent reason. The somewhat uneventful word ‘Phoenix’ was written on a golden plaque and featured the sort of ill-advised <i>italics</i> she had not seen in years. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">That evening, as they were about to go to bed, Rachel searched the detective agency on the Internet and discovered a rather modest-looking webpage with minimalist design. The stomach-churning font was unmistakably there, at the top of the page as well as a brief list of services which, among other things, offered to ‘tail’ your spouse or your lover for a negotiable fee. The whole thing looked silly and grotesque and she had switched the phone just before Paul joined her in bed. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Her next week at the office was rather intense and her thoughts were hijacked by a rumbustious delegation from Lisbon who wanted to promote Portuguese rice which, from what she could gather, was rather nondescript and had no chance of success on the American market. Still, during the business lunch she suddenly realised that they were close to that very street from last Sunday. She suggested having a short walk in the Borough Park area, and the Portuguese people did not mind. By that point, they had been too drunk to care, and she took them to the very place where the golden plaque was. "Look", she said to Monica, the easily amused daughter of a businessman who owned the Portuguese brand. "You know what that is?" However, Monica was more interested in the idea that a detective agency would name itself after a mythological bird rather than the fact that this was, in fact, a detective agency. "Would you spy on your husband?" Rachel asked half-jokingly. "Why?" Monica laughed. "Would <i>you</i>?" Rachel said no and chose to change the subject.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">She said no but what she <i>really</i> meant was Olivia. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Olivia was an Italian student who had come to New York to write a paper on Italian postmodernism. They got acquainted back in August when at some point late in the evening the bell rang, and this slender girl with big glasses and full-blooded Sicilian lips was standing in the door way. In an expressive manner that seemed at odds with her subtle build, she said she had moved to this house three weeks ago and was now so excited to be living in Brooklyn. Her apartment was downstairs and Rachel thought that this could be one of those noise complaints they had not had in years. The girl mentioned her name was Olivia and said she had some friends for dinner and maybe they had a corkscrew. A corkscrew? "How dull", Rachel thought and immediately felt Paul's presence behind her back. "A wing corkscrew?" he asked. "Or a cloche?" It was all fairly innocuous and back at the time Rachel did not pay it any mind. But now, puzzled one more time by the word ‘Phoenix’, she really thought about Olivia and the day when she came to ask for a corkscrew. Also, she thought about what happened two days later when she opened a casual bottle of Primitivo and the corkscrew was back in its usual place. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Later that afternoon, at home, she cooked dinner and waited for Paul. Paul was a travel agent and he was running late, and while this was nothing new, she felt angry and strangely agitated. So much so that when he came home, kissed her on the forehead, sat at the table and began to eat, the anger welled up inside her to the extent that she could not hold it back anymore.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">"Did you just fuck her?" she said. Paul raised his eyes and looked at her with a badly conceived smile. "What? Actually, the risotto is undercooked. A little too <i>al dente</i> for my taste". </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">And that was it. There was no question that he had heard her just fine, and yet it was utterly unthinkable that he did not even make a feeble attempt at talking it through. At trying to understand. At getting to the bottom of it. In fact, all he did was change the subject and mention risotto which was just about as al dente as it had ever been. And no, this was not just a casual comment, one of those which can could be brushed off in favour of a better one. There was no doubt in her mind that he knew exactly who ‘her’ referred to. And <i>still</i>. Olivia. How cheap it was, how mind-crushingly obvious. A corkscrew? A corkscrew which he handed to her? Really?</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">That night, she made a point of making love to Paul in a way she had not done in years. For a start, she put on <i>The Last Temptation of Christ</i> soundtrack by Peter Gabriel (her perfect sex music) and told Paul to take her from behind. She talked dirty (she used the word 'cock' a few time, which he used to love, and at one point she actually inserted her tongue into his ear and whispered the word 'corkscrew') and she faked multiple orgasms that rose in volume and intensity. Rachel screamed during those orgasms with a somewhat desperate abandon in the hope that the sound isolation would fail and the Italian girl would hear everything. By the end of it, Paul was exhausted and wondered what had possessed her. "Nothing", she said. "But I just hate it when it is too al dente".</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Rachel never did go to check whether Paul was ever downstairs with Olivia huffing profusely and trying to make her Italian body excited. First, she did not need any proof as she had already discovered a novel by Italo Calvino in his briefcase, and second, he would not have done that in her apartment in the first place. She knew Paul. Paul was secretive, and there was a bigger chance that he would do it in his mother's basement or in a cheap hotel in Queens. Instead, at some point in early November she found herself in one of those quieter streets in the centre of Brooklyn and stared at the golden plaque with the word ‘Phoenix’ on it. Now that she looked at that plaque against the yellow-coloured maple trees of Borough Park, it did not look so tacky and dated anymore. As a matter of fact, she stepped into the doors of the agency with a certain defiance she had not felt in years. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Considering the fact that she did not know what to expect, the place was a match for her imagination. There was a bored girl sitting at the reception making selfies and feeling completely at ease now that Rachel was sitting there waiting. The walls were completely white, and overall the place had a distinct look of a hospital or maybe an especially uninspired lawyer's office. There were no posters on the walls and no certificates flashing a meaningless award won by <i>Phoenix</i> a good decade ago. After some time, she was asked to enter a small room at the very end of a long and uncomfortable corridor. As she was walking there, feeling the odd floorboard creak under her feet, she could not stop wondering what could possibly be happening in all those other rooms along the way. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">The room which she entered looked like a Stasi interrogation cabinet. Again, she was mostly drawing from books and movies but the similarity was uncanny. There was little furniture inside, and the lamp standing on the edge of the desk smelled of dead flies and burnt oil. "How can we help you?" said a middle-aged man on the other side of the desk. He did not quite turn around so effectively to greet her, the way Philip Marlow would have done, but this was still a little too theatrical for her taste. In the end, though, the meeting turned out to be very business-like and efficient. Also, as she studied the face of the man more closely, she recognised him to be your average New Yorker (if there <i>is</i> such a thing) that you would overlook on your next commute to Manhattan. "It's my husband...", she began and immediately felt a tinge of remorse and even panic. Who were these people anyway? And did she have to fear God? Still, she thought of Olivia, Italo Calvo and the rest of it, and in the end provided all the required information and signed an agreement which included, among other things, a somewhat exaggerated down payment. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: medium;"><i>Phoenix</i> worked fast, and two or three days later she had a second meeting in the last room of the long corridor in downtown Brooklyn. There, by the same lamp smelling of dead flies and burnt oil, she was shown a dozen printed images of her husband walking into a hotel in Queens and leaving it a few hours later. And then there was another picture, made twenty-seven minutes after the first. It showed Olivia walking out of the same building with a tote bag saying ‘Save the Planet’. Rachel felt severe palpitations inside her throat as she studied the pictures again and again. Then, however, as she paid the rest of the fee (which seemed counter-intuitive as she was paying for bad news) and left the building, the feeling changed. For the first time in what appeared to be days, months and even years, she felt free. She felt ecstatically, perversely happy. She knew <i>exactly</i> what she was supposed to be doing now. And when over dinner that day Paul mentioned that he felt like he was being watched by someone, she only shrugged her shoulders and tried to suppress the subtle glint in her eye. “Maybe one of your past clients who you fucked over. Sold him a trip to Saudi Arabia or something”.</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">As a matter of fact, she actually felt emboldened by what she had discovered recently, and there was a new dimension to her voice as she offered John to have coffee after work. John was taken aback at first and did not quite understand where the catch was, but John was notoriously slow and she was not especially looking forward to sleeping with him. Still, she chose John because he was single and he appeared to have good relationship with Paul. During her birthday party two or three years ago, they bonded quite seamlessly over the latest travails of the Brooklyn Nets, and this, she felt, could be explored. That, and John's suppressed sexuality where a corkscrew was nothing more than a corkscrew. She loved that. She loved the possibilities.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Surprisingly, she did not see a lot of Olivia in the ensuing weeks. But then she did not care anymore. This far into the season, New York was getting less attractive, and Olivia may have been stuck in her room reading <i>Infinite Jest</i> and waiting for a visit from Paul (who did not have any reason to hide now that she was quite open about John). She did not care. In more ways than she cared to admit, she was actually enjoying her life.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">And then, by Christmas time, the whole thing was effectively over. They were both invited to come to a classical concert that neither of them really cared about. Haydn's symphony felt like one big false ending, and she kept looking at the yellow socks of the cellist which seemed oddly out of place. Two hours later, they walked out into the snow, and at some point and for no reason at all, she brought up the detective agency. "Why", she asked, "why did you mention it that day in October?" Paul said he did not know what she was talking about, and for once she believed him. He actually had no idea. "Which detective agency?" But she only chuckled and so they trudged along, in the dirty snow, towards their apartment in central Brooklyn. He was thinking of that Italian postmodernist novel that Olivia had given him a while ago. "Read it", she said. "He is one of my favourite authors". He read it but there was little of it he understood. "So", Rachel said. "You did fuck her?" Paul was no longer trying to talk round this or hush it up. Besides, she had those photos with her which she felt was a great moment to reveal. "Yes", he nodded casually. "Yes, I fucked her. But only when you asked me to". At which point she brought up the corkscrew and he said that he had no idea what she was speaking about. This time, though, she did not believe him. Which did not really matter as once they entered the apartment, Paul suggested a divorce. And then, once the word was mentioned, they both felt the old and barely familiar sensation that made them jump onto the bed and make love half-dressed and for the first time in a very long time.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">In the meantime, Olivia asked one of her friends to open the wine and somebody brought up the corkscrew. "Oh", she said. She had only just moved here and small details like that had completely escaped her. "Fuck it!" she cursed in that exaggerated manner of Italian people. "I guess I will have to ask my neighbours". However, no sooner had she left the apartment than her friends screamed: "Olivia, come back! You do not have to go! It's a screw cap, we do not need a corkscrew!" She actually heard them well and there was a brief moment of uncertainty but in the end she chose to go anyway. There was this bored middle-aged couple living upstairs and besides, there was something anxious and free in the air. Perhaps it was August. In the end, it was <i>always</i> August. August was her favourite month.</span></p><div style="text-align: justify;"><br /></div>Aliaksei Pravalotskihttp://www.blogger.com/profile/02269187015875802749noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5668637966738131679.post-50799587215081679242023-04-22T13:01:00.002+03:002023-04-22T13:01:25.356+03:00COLOSSEUM<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">I never knew why Dad took me to Rome - but he did. It happened every Sunday, and we came in his red Fiat which we would leave in one of those quieter streets in central Rome that tourists could never find. Dad knew those streets well, and I felt a strange sense of pride. We would then walk towards the Colosseum and the Roman Forum in complete silence, and this silence was like a magical bubble that was only occasionally disturbed by the rare pinpricks of my questions. In a way, there was no need to talk in this big old city which, to me, looked like the intestines of an ancient dinosaur. I hated Rome. Rome frightened me. It frightened me with its perpetual noise and its thunderous conversations and its overwhelming filth. And yet, despite all that, I loved coming here with my Dad. Him in his glamorous, slightly oversized black suit with a white shirt sticking out from the chest and me in my faded jeans and the tucked in shirt of light blue which mother would iron for just this occasion. </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Once in a while, Dad would stop at some place and get me a slice of pizza or show me the remnants of ancient ruins which at some point started to look indistinguishable from one another. And it was the same with the churches, too, which would all become a blur and which would occasionally save us from the sweltering sun and the sudden rain. We would walk past fish restaurants smelling of chlorine and we would drop into a bar where my Dad would smoke and drink a long glass of beer and I would sit close by sipping the extra cold Coke which would sometimes make my teeth numb with pain. I hated Rome, but I loved being part of this Sunday ritual. Besides, the sheer vastness and the ugly deformations of the city made my Dad less scary than he would be at various other points of my life. Rome was much too big, even for my Dad, and it swallowed him up like it did with everyone and everything else. Like it did at those moments when Dad disappeared behind the back door of the bar and did not come back for ten of fifteen minutes. But even as he was away, I felt no imminent danger. I felt secure.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">And then, past a drug store and a noisy park with yoga mats and sparkling glasses of champagne and short grass burnt by the sun... and it was here, by the side of a corrugated gate, where the man was. The first time, I had actually caught sight of him way before my Dad stopped me and spoke those rare words. It was not even the man that I noticed - rather, it was his naked leg which was all black and full of a million cracks. The leg looked like a charred piece of wood and I believed that if he was to stand up and try to walk, the leg would crackle under pressure and break down into a thousand splinters. When we walked past the man (I tried not to see him but I could not look away), my Dad grabbed me by my shoulder and stopped me in the middle of a busy street. "There", he said, taking out a few banknotes. "Give it to that man". And so I did, because my Dad asked me to. Because there was not a cell in my body which could fathom saying no. With my hands trembling I approached the man as inconspicuously as I could. I knew that if he noticed me, I would have to greet him and perhaps even answer some sick question that he had for me. I knew that if I would just throw the money into his coffee cup and run away, he would not be able to stop me. And then I would also have to hold my breath, because I did not want to feel the rotting stench of the black leg. The stench that could, in all probability, kill me. </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">But, again, I could not look away, and so he always noticed my presence and the hungry pair of eyes fixed on him. I threw the money into his cup and ran away, holding my breath and trying not to hear the muffled voice that contained all the heat and the filth of the city. Then I ran to my Dad and, once again, the world was back to normal. Dad never explained this, and yet on our way through Rome we would pass hundreds of beggars and it was only this man, the creepiest one, the one with the charred leg, who made him stop and look for money. My Dad avoided being seen by that man, or so I thought, and there were times when I had to wonder (to myself, of course, never out loud) if the man was not the reason why we never changed our route. Why we came to Rome in the first place.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">On our way, I would also notice those wonderful street magicians that could do things even my Dad could not explain. There was one bearded black man in particular who was levitating in the air like an evil ghost, and sometimes I dragged my Dad by the edge of his sleeve but he just shrugged his shoulders and started another cigarette. Rome was enormous, ugly, impenetrable.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">But then we came upon the Colosseum. You could never anticipate it, not even if you sensed its quiet onslaught from a mile off. It crushed you, it caught you unawares. Small and completely overwhelmed, I would be feeling dizzy and even nauseous. I remember looking at my Dad and noticing his Adam's apple moving faster and faster as his breath kept growing in depth and intensity. He was <i>breathing in</i> the Colosseum, he was trying to get it, the full extent of its giant dilapidated carcass, into his chest. I tried to do the same, but the Colosseum slipped away and I could not understand it. Nothing in my imagination and the way I saw the world could prepare me for the sheer enormity of what I was witnessing. And yet each time the Colosseum seemed to be the apex of our trip to Rome. Whatever we did later on would feel meaningless and have a dull effect of an anti-climax. Dad never took me to galleries or museums. It was not something that interested him. We went to the Colosseum, and then, later, after another slice of pizza by the Arch of Constantine, we found our way back to the car and went home. </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">However, I remember the day when my Dad inserted the key into the ignition and did not turn it. Instead, he yawned and remained motionless. He said he was exhausted and suggested that we both sleep for a while. I remember feeling uneasy about that as I believed it was late and mother was probably waiting for us at home. Still, I could not say anything, not to my Dad. Besides, he soon fell asleep and the peaceful snore filled my heart with an unknown kind of restlessness. I looked out of the window, and the dust was making the view blurry and unattractive. In the end, I decided to open the door and slipped out onto the street. </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Roman heat was at its most unforgiving during that part of the afternoon. It was slimy and fatigued and it filled your lungs with something heavy and dangerous. And yet I did not want to go back to the car and instead, wandered cautiously down the street. I did not want to get too far away, though, and kept the red silhouette of Dad's Fiat within eyeshot. What caught my attention was something that I had seen many times before and that I had never dared to mention to my Dad. It was a small kiosk squeezed between two narrow buildings with a young woman half-hidden behind the counter and making fresh orange juice. Holding red oranges in her right hand, she was pressing them tightly against this clever contraption which transformed fruit into liquid. The intense smell of that liquid I could feel on the other side of the street, and it seemed to me as if this was the smell of the girl's long black hair, dense and lit by the sun. It was a mesmerising sight, and at one point I got so carried away by the act that I walked a little too close to her. Taking note of my curiosity, she looked straight at me and offered a glass of orange juice. I blushed, made an embarrassing sound that felt like a short squeak and quickly walked away. I was so busy walking that I did not even notice how I got lost. At some point I realised that I could no longer tell where Dad's car was standing, and it filled me with fear - the idea that Dad could wake up soon and not see me in the back seat of his car.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Still, I kept walking along those streets trying to find something I could recognise. At some point I ran into an old couple who were walking in my direction, slowly, hand in hand. With my voice uncertain of itself, I asked them where Colosseum was, but they said something in a language I did not understand. I was living inside a nightmare now, one which had probably come to me before. It was a nightmare of being lost in this enormous city whose present was lost in its history and with a million foreign tourists none of whom could help me find my way. Currently, I was trying to hang on to something, anything at all, and in my despair I discovered a butcher's shop where a giant bald man was standing behind the wooden counter cutting huge chunks of pork with a big set of knives of various sizes. Again, this seemed hypnotic, and the man was so deft with all those instruments, so elegant and so gruesome. He was kneading that meat, slicing it, chopping, carving and throwing onto a different table. Thankfully, the work was too demanding and he did not notice me and I could be standing there for hours.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"> </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">But then, all of a sudden, a strong wind gathered, and I could see how glasses and plates were blown off the tables on the terraces. Sharp sandstones flew into my eyes, and Rome was growing darker. The wind spelled late afternoon, and I was forced to rush into another street. This time, I was lucky as I finally discovered something I had seen before: a park, and a broken gate as its entrance. The man with the charred leg was still sitting there and suddenly I realised that he was the only person I knew in this whole city. I saw the man from the distance and I tried to think of what I was supposed to be doing now that I was so close to him. This time, I could finally understand what he was saying, and this frightened me. It felt dirty and wrong. He was saying that I could get closer to him and that everything would be okay. I tried to explain about my Dad and about Sundays, about the Colosseum and the Fiat. I tried to describe my Dad to the man but words failed me time and time again. He listened, though. He tried to catch my words as they dangled in the air like a swarm of dead flies. Desperate and out of breath, I then grew silent and stared at him.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">"The leg?" he said at last, noticing where my eyes were. "You want to touch it? Be my guest". </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">I winced and I looked away. Then, however, I did touch it, and it was a different sensation from what I had expected. It was soft and smooth and it did not frighten me anymore. There was a smell, too, but I could not really tell what it was. For some reason, I thought the leg smelled of burned plums and the smell was not altogether unpleasant. You could get used to that smell. Then a pinprick of memory, and I realised that I could not find my way to the car and the dusk was growing thicker and more hostile. "Do you remember me from earlier?" I said to the man, trying to stay close. "I gave you money earlier today?" The man nodded vaguely, as if realising what I was doing, humouring me, indulging the game, and I kept throwing questions at him so as not to lose his attention. "What happened to your leg?" This time, he spoke. This time, he explained that it was a red car and its wheels ran over his leg a long while ago. "Did it hurt?" He nodded again, and this time his nod seemed clearer and more confident. "It doesn't hurt anymore, though".</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">He then told me to pick up the cup and count the money. I did that, after which I took one note for myself and carefully placed the rest of the money into his bag. As ever, he was weak, and I had to hold his hand and lead him to the back of the park where our spot was. It was a good spot, one of the best you could get once the yoga mats and the champagne glasses were gone, and the man told me that he had cracked the mystery of the bearded magician. However, I did not want to listen. He asked me not to leave him again for so long, and I felt the warmth and the sadness which I also knew as love. He then told me that I was in luck today for if I looked hard - I could see the upper edges of the Colosseum. I looked, I looked really hard - but I could not see anything. "Well?" he whispered. “Do you see?” I nodded, the way I always did. I did not want to disappoint him. Besides, the night was upon us and I could always dream it.</span></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div></div>Aliaksei Pravalotskihttp://www.blogger.com/profile/02269187015875802749noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5668637966738131679.post-48524297468412587622023-04-14T15:49:00.003+03:002023-04-14T15:49:54.274+03:00DECEMBER 1, 1921<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">She had no idea when the vague interest had turned into obsession. If she had to guess, she would have said that it happened three months ago when the rain started. It was like some giant floodgate was kicked open and the water that had been lying dormant all those dry summer months was finally released. And of course she did not have an umbrella. She never did. She believed umbrellas to be cumbersome and generally quite ugly. On that particular day in late September, the rain was relentless. It was the kind of rain that made everyone wonder in half-religious whisper: what have I done to deserve this? The moment when it started, she was standing at her usual spot - by the four lanterns, over the grave of Luigi Tassistro. She did not leave when the first wave hit the rough edges of the granite tombstone. If anything, she enjoyed being soaked through.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">The ritual was quite straightforward, and to an outsider it looked like she was an overly devoted relative lost in thought. That the tombstone was that of a 15-year old boy who had died more than a century ago was immaterial. After all, the old Italian cemetery was full of old tombstones, and most of them looked tidy and well taken care of. The ritual was her standing over the concrete grave recounting the tragic and extraordinary story of Luigi's life. She was standing there, by the four lanterns (which she herself had brought - she had the habit of replacing the oldest lantern with a new one at the start of each month), looking at Luigi's face slightly blurred by the crumbling stone and trying to uncover his secret. The secret was his story and the early death which still made no sense to her. Early deaths never do make sense, though, and so it was only natural that when she first came to this cemetery, more than a year ago, she stopped by the tombstone of a handsome boy who died on August 1, 1921. The date of his birth was scratched away by the wind and the heat but she could still make it out: March 11, 1906. Somehow, the figures did not add up. They made her feel uncomfortable. Anxious. It was a blistering summer day in mid-July, and she just stood there sweating under the sun and wondering about the fate of one Luigi Tassistro. There was no answer. That day she came in as a depressed tourist, and she came out as... well, she came out as someone more than that.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">The story got changed occasionally. Or, rather, it grew and expanded, it evolved and it acquired more details. Sometimes she tried to search online, but there was no information. There were multiple Tassistro families around Veneto region, but what could she do with them? So instead - she dropped the search and began to unravel the story of Luigi Tassistro the way she herself could see it. And even if it was not the authentic story, or parts of it were not, what did it matter a century later? The story was developed gradually, with each visit, and it was all in the old face of the young boy and the way he looked at her from beyond the grave. A mysterious, ghost-like look (the eyes were completely transparent, which may have been the effect of the sun), and yet there was dignity in them. A dignity that must have come from an aristocratic Italian family. All through his childhood, Luigi had it all. Elaborate toys with complex mechanisms, private tutors and an ornate swimming pool whose edges were decorated with small statues of Greek goddesses. Luigi loved that swimming pool, and he could be seen dipping and diving late in the evening, his golden hair soaked and stuck to the sides of his head - emphasising his beauty and the slightly effeminate facial features. Luigi had everything. He even had a lavish black suit which his grieving family would choose for a tombstone photograph and which was tailor-made for him by the famous Mr Rosetti from Venice. </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">There was, however, a problem. It took her some time to figure it out but then, on a nippy morning in early April, the image came to her in graphic details. Back when Luigi was seven or eight, he saw something which would leave a lasting impression on him. That day, he was standing on the terrace and looking into the neighbour's garden when the said neighbour came out of her house and looked at him. A young woman of thirty, disturbingly beautiful and completely naked, was looking straight into his eyes and smiling at him. She did not try to hide the obvious fact that she could see him. No, she knew full well, and she carried no shame around her breasts or her thighs. His face got red and, later that evening, he felt sick and his mother had to call a doctor. Since then, he got a clenched throat and a patch of green light appeared in his eyes every time when he caught even a glimpse of a female body. This aversion, of which nobody else knew (not even the local priest who was apt at making boys confess to 'acts of impurity'), was especially strong when Luigi was joined in the swimming pool by his mother and his two sisters. The aversion would even spread to the small statues of Greek goddesses whose nakedness would sometimes feel more real than his own embarrassment. </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">At which point she knelt down, took out a piece of cloth she always had in her pocket and wiped the bottom part of the tombstone. This was a habit, a ritual, and besides, there was always a speck of dust or perhaps a few sandstones eating at the granite. </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">It was a year or two after the incident with the neighbour when a young girl student was brought in to teach English to Luigi. Her family was British, she was twenty-one and she needed the money. The offer was generous, too generous even for the city of Verona, and very soon she got to meet this brooding boy who blushed far too easily and whose face was as sullen as it was handsome. Also, his hair curled in the sun, and she envied those curls which her straight locks could never quite achieve.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">They were studying the language by reading English poetry. Luigi did not much care for it, but while he was bored at first, there at one point appeared something that drew him to those hour-long classes on the terrace. A white dinner table was standing there, and she was sitting on his right. It happened on a hot summer day. Her dark blue blouse (she was the one who told him that it was better to wear darker colours in the shade) had its top button undone, and he realised that he could no longer focus on Coleridge and Shakespeare. All he could think of was her right nipple cradled inside her blouse. It looked hard, and perfect, and a feeling was stirred inside and the old aversion to female forms began to subside. </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">The story was so smooth in her mind now - like she was reading it in a book. Originally, though, it was rough and sketchy and it took a year of these visits to the cemetery to make it wholesome and consistent. All those dead people lying around, humming inaudibly, and she was here on the first day of every month trying to make sense of the troubled past of Luigi Tassistro. And today, perhaps today, she could get that ending right.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">The nipple was not always there, but her soft white breasts were, or his <i>idea</i> of them. During the classes, he found himself floundering between two extremes. Either he learned the whole sonnet by heart to impress her, or else he forgot his own name. Did she understand? Did she have any idea of the passion that was crawling all over his body? Well, initially he could not tell. She never unbuttoned her blouse more than a little, and she rarely talked to him about anything other than the uptight pronunciation and the rigid forms of the English language. But then there were moments when she was writing something, and her left hand would brush against his right arm (she was left-handed), and the tension inside his body would convulse and contort with forbidden delights. Besides, he began to notice the lewd subtext in some of those poems, and there was little doubt in his mind that she was choosing them deliberately. With a <i>purpose</i>. Luigi began to have those wet dreams that started with him lying in his bed in the darkness of his room and thinking about his hand touching the white breasts, touching the nipple, and then progressing into these giant swimming pools filled with Greek goddesses coming alive rubbing themselves against his body... He would wake up covered in shame, and at one point he woke up with a plan.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">The days were getting hotter now, and she started wearing shorts (which were still rare but which were now coming into fashion) and her bronze legs once made him stop in the middle of a line from Wordsworth and say that he wanted to show her something. "Show?" she asked, confused. "Where?"</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">He invited her to follow him, and they entered the far area of the garden where the swimming pool stood. "Yes?" she said, looking at him with a half-smile, not noticing the wild contortions of teenage lust overwhelming Luigi from the inside. At which point Luigi took off his clothes and stood naked right in front of her. Thinking his naked body was <i>her</i> body, and thus trying to bring her closer to him. This moment, watched by no one but six nude goddesses of cheap marble, lasted a few seconds, perhaps a whole century, and while he was expecting her to follow him, she told Luigi to get dressed, turned around and left. Without saying a word. Without ever looking back and seeing the fear, the hurt, the desperate intention. </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Oh her heart was beating faster now. Because this was <i>it</i>, this was perhaps the ending she had been looking for all this time.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Because when this English girl came the next day, unsure of herself, feeling some strange guilt for which there was no cure, the atmosphere about the house had changed. It was no longer that of languid luxury and unassumed bliss. The very mansion looked downtrodden and oddly compromised. There was an envelope offered to her by the servant - dated August 2, thanking her for her services. She tried to ask, to say something, to reason, but the servant said she had to leave. There was a sob that came from within the house, an impetuous and lonesome sob, and it was like a small crack that was now covering the century-old surface of the granite.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">She shivered. It was winter now, the first of December and the thin layer of snow was covering each tombstone of the cemetery. It was quiet and calm, but she could not stop hearing that ancient hum of the dead. For the first time ever, the hum was coming from <i>within</i>, and as she looked around and saw the hundreds upon hundreds of black and white tombstones, she realised what it really was, and she screamed. But the scream was but a whisper. Or, rather, it was the hum that someone outside, in the real world, could hear. That is, if <i>he</i> cared to listen.</span></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div></div>Aliaksei Pravalotskihttp://www.blogger.com/profile/02269187015875802749noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5668637966738131679.post-50389370915624667262022-12-31T13:38:00.003+03:002023-03-09T12:43:45.082+03:00Аповед пяцідзесяты. Цішыня.<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Больш за ўсё я сумую па цішыні. Ва ўсім гэтым беззапаветным мінулым, якое цьмянее, выгарае, але ніколі не знікае назаўжды, мне так бракуе цішыні. Але не любой цішыні, не ўсякай. Мне не хапае цішыні вясковага дома.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Цяжка растлумачыць такую цішыню і яшчэ цяжэй апісаць. Памятаю, як аддана я ўслухоўваўся ў яе кожны раз, калі не мог заснуць, а яна шамацела выключаным радыё і непрачытанымі кнігамі Жуля Верна. Калі мінулі гады і не стала ні хаты, ні вёскі, я часта ляжаў у менскім ложку і спрабаваў прыдумаць гэтую цішыню. Узнавіць яе, сабраць па секундах. Я думаў, што калі мне ўдасца гэта зрабіць, то я вярнуся ў старую хату з яе цьмянымі сценамі і пахам сушаных грыбоў. Вядома, нічога не атрымлівалася, і цішыня рассыпалася ў маіх сонных далонях.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Гэта глыбокая цішыня, яна дыхае калодзежнай вадой, зорным небам, аддаленым брэхам сабак і прахалодным летнім вечарам. Яна паглынае цябе і ўсё жывое. Яна здушвае грудзі нечым мяккім і прыемным. У ёй жыве цэлы свет сакрэтаў і мільёнаў недаказанасцяў.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Тут яе няма. Яе ўвогуле няма нідзе, гэтай цішыні. Справа не ў суседзях і не ў шуме грукатлівых трамваяў. Справа вось у чым. Гады тры ці чатыры таму я быў на лецішчы ў сябра і ў нейкі момант застаўся адзін. Я падышоў да кніжнай паліцы і дастаў «Ганну Карэніну». Сеў чытаць, на канапу ля прахалоднага акна, і ўжо не мог адарвацца. Дваццаць, трыццаць, пяцьдзесят старонак... Цішыня вакол стварала ўнутраны спакой, ад якога кніжныя словы цёпла асядалі на спіне і на сценках страўніка. Я чытаў да таго моманту, пакуль сябар не вярнуўся, і цьмяная лямпа не пачала згасаць.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Я ўзяў гэтую кнігу ў Менск, каб працягнуць чытаць, аднак кожны раз, калі я разгортваў яе ў горадзе, у хаце ці ў вагоне метро, я губляў цікавасць і пачынаў думаць пра нейкія пабочныя справы. Так адбывалася зноў і зноў, кніга марнела, цьмянела і закрывалася. Нават калі сусед спаў, а вулічны трамвай самотна начаваў у якім-небудзь далёкім і ціхім дэпо.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p>Aliaksei Pravalotskihttp://www.blogger.com/profile/02269187015875802749noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5668637966738131679.post-9249955512971359932022-12-25T16:45:00.008+03:002023-03-09T12:42:35.104+03:00Аповед сорак дзевяты. Танцы і цішыня.<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Яна паглядзела на ўсіх нас, мокрых і ўсхваляваных. Мы стаялі ўздоўж бясконца доўгага танцавальнага станка, калі яна ўрачыста прамовіла: «Цяпер я падыду да станка і пакладу на яго сваю руку. Гэтым я адлучу тых, каго мы бярэм у школу ад тых, каму мы адмаўляем». Яна выстраіла нас у лінію ў вызначанай, адной толькі ёй зразумелай паслядоўнасці, і падышла да таго месца, дзе стаяў я. Паклала руку злева ад мяне і аб'явіла: «Тыя, хто справа... Я віншую вас. Вы будзеце вучыцца танцаваць». Страшэнны цяжар зваліўся на драўляны паркет: я быў апошнім, хто апынуўся на правільным баку. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Пасля мама часта расказвала гэтую гісторыю сябрам і знаёмым, і кожны раз дадавала, што да апошняга была ўпэўненая, што мяне не возьмуць. Што яна магла пакласці руку і справа ад мяне і, мусіць, амаль зрабіла гэта. Але ўсё ж. Яна паклала руку менавіта з левага боку і тым самым узяла мяне ў свой танцавальны клас. У тыя моманты я ганарыўся сабою, аднак моманты гэтыя так і засталіся момантамі.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Бо танцы палохалі мяне. Заняткі, трэніроўкі, справаздачныя канцэрты. Я адчуваў той самы ўнутраны дыскамфорт, які адчуваў на занятках па тхэквандо ў яшчэ больш глыбокім дзяцінстве. Я не разумеў, навошта ўсё гэта трэба, і чаму пасля школы я не ехаў дадому глядзець серыял пра снежнага чалавека па імені Гары, але ехаў у аўтобусе нумар 72 у іншую частку горада. З танцавальнай формай у торбе і бутэрбродам з сырам у заплечніку. Часам мама ездзіла туды са мной, аднак часцей я ехаў адзін. Разглядаў дажджлівы горад у апошнім акне аўтобуса і думаў аб танцах. Я не ведаў, атрымлівалася ў мяне ці не, аднак новую канцэртную форму шылі таксама і на мяне і ніхто па-ранейшаму не выганяў мяне з заняткаў. Як не выганялі, напрыклад, іншага хлопчыка, які ўвесь час еў яблыкі, і чыя сястра стане калісьці прымай-балярынай Вялікага тэатра.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Часам, калі заняткі заканчваліся позна ўвечары, мама забірала мяне дадому. Часам гэта адбывалася яшчэ да таго, як выкладчыкі адпускалі нас. І гэта было шчасце – такое ж, якое адчувае дзіця ў дзіцячым садзе, калі яго паднімаюць з ложка падчас «ціхай» гадзіны, каб сказаць, што за ім прыйшлі...</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Аднойчы мама ўстрывожана сустрэла мяне каля дзвярэй танцавальнай залы і сказала, што нам трэба спяшацца дадому. «Чаму?» пытаўся я, выбягаючы ў калідор задоўга да канца занятку і радасна скідаючы з сябе чэшкі і ўсю гэтую ліпкую, ненавісную форму. Мама сказала, што забылася выключыць пліту, а дома нікога не было. Мабільных тэлефонаў яшчэ не існавала ў тым свеце, у якім жылі мы, і нам нічога не заставалася, акрамя як хутка паехаць дадому. Захапленне раптам знікла, вылецела за душную шыбу ў пакоі для пераапрананняў, і мы выбеглі з танцавальнай школы.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">У галаве праляталі жудасныя карцінкі спаленай кватэры і абгарэлых цацак, падпаленых шпалер і дыму з акна дзіцячага пакоя, і ўвесь шлях дадому, у аўтобусе і на сцяжынцы ўніз ад вуліцы Чыгуначнай, я ўяўляў сабе страшныя наступствы пажару. Памятаю, як мы наблізіліся да нашага цаглянага дома і паглядзелі на балкон... Але ж не, на балконе нічога не было, адны толькі вазоны з кветкамі і белыя прасціны на вяроўках. Праўда, кухня была з іншага боку, і вось мы абмінулі нарэшце дом і паглядзелі ўверх. Не, у акне не было агню, і праз прыадчыненую фортку не выляталі густыя клубы дыму. Мы ўскочылі ў ліфт і праз імгненне апынуліся каля дзвярэй кватэры. Мама ўставіла ключ, павярнула яго, і мы ўбеглі ў пустую кватэру.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">У кватэры было ціха. Такая глыбокая цішыня пасляабедзеннай кватэры, ад якой на сэрцы стала так дзіўна і так бясконца лёгка.</span></p><div style="text-align: justify;"><br /></div>Aliaksei Pravalotskihttp://www.blogger.com/profile/02269187015875802749noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5668637966738131679.post-56733554424917183282022-12-18T11:51:00.003+03:002023-03-09T12:41:19.221+03:00Аповед сорак восьмы. Малако.<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Некалькі разоў у год, калі мы прыязджалі ў цэнтр горада, мама прыводзіла мяне ў кафэ непадалёк ад Цэнтральнага ўнівермага. Тут, у буфеце, я садзіўся на высокае крэсла насупраць барнай стойкі і ў прадчуванні заплюшчваў вочы. Я ведаў, што гэта быў забаронены плод, і што дастаецца ён мне толькі ў рэдкія святы і выходныя дні, аднак гэта рабіла яго яшчэ больш прыцягальным. І вось жанчына ў сінім фартуху ставіла нарэшце на стойку гэтую запаветную кантовую шклянку, уключала нейкія складаныя механізмы і налівала малочны кактэйль. І ўнутры, у кожнай клетцы майго цела, разліваўся гэты халодны, салодкі смак. Гэта было шчасце. Даступнае, але такое рэдкае. «Клубнічны?» пыталася часам жанчына ў сінім фартуху, аднак я адмоўна круціў галавой.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Насамрэч, усё сваё дзяцінства я ненавідзеў малако. Я не пераносіў гэты волкі пах, гэтую цягучую тэкстуру, гэты хваравіта белы колер. Памятаю, што аднойчы ў дзіцячым садку, калі мы адмаўляліся спаць падчас «ціхай» гадзіны, выхавальнікі пакаралі нас тым, што прымусілі выпіць шклянку малака. Пакаранне гэта было катаваннем для мяне аднаго, паколькі больш ніхто не адчуваў гэтай жудаснай агіды. Уся тая дзіцячая інквізіцыя глядзела на мяне, пакуль я піў гэтае праклятае малако. Позіркам яны давалі мне зразумець, што на гэты раз я не прынясу поўную шклянку на кухню і не вылью ў ракавіну. І я выпіў. Сціснуўшы зубы, я выпіў малако адным ванітным залпам, і яны павучальна ўсміхнуліся і пахвалілі мяне. «І вось так будзе кожны дзень», сказала адна з выхавальніц, і цела скаланулася ад смаку цеплаватага малака.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Усё сваё свядомае жыццё я ненавідзеў малако, і дзівіўся кожны раз, калі маці расказвала, што ў грудным узросце я прычыняў ёй боль сваёй вечнай патрэбай у малацэ. Я не адпускаў яе нават у тыя часы, калі ў мяне пачалі рэзацца зубы. Я адмаўляўся есці штосьці іншае і хацеў піць выключна малако. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Я памятаю гэтую бяззубую жанчыну з вёскі, якая штораніцы прыязджала да нас на ровары і прывозіла трохлітровы слоік каровінага малака. Часам малако было казінае, і тады слоік скарачаўся да паўлітровага. Я часта сустракаў гэтую жанчыну на нашай верандзе, але баяўся размаўляць з ёй. З яе рота зыходзіў жудасны пах, і кожны раз мне здавалася, што гэта пах пратухлага малака. Як правіла, яна пакідала малако на ганку і з'яжджала, а я павінен быў падняць слоік і паставіць на стол. Я ненавідзеў гэты халодны дотык, але яшчэ страшнейшым было тое, як бабуля адкрывала слоік і налівала малако ў кубак. І я бачыў гэтую плеўку, якая павуціннем распаўзалася на паверхні малака... Калі ж цётка пачынала расказваць пра тое, што ў дзяцінстве любіла сырадой, малако проста з-пад каровы, то я хутчэй закрываў вушы і выбягаў з пакоя.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">І таму дзіўнай была гэтая любоў да малочных кактэйляў, якая прачнулася некалькі гадоў таму і захоўваецца нават сёння. Улетку, у Балонні, у краме марожанага, я падышоў да дзяўчыны за вітрынай і папрасіў зрабіць мне малочны кактэйль. «Так», сказала яна, «я магу зрабіць кактэйль, але вам трэба абраць густ». Над вітрынай вісеў бясконцы спіс варыянтаў: цытрыны, манга, ёгурта, какоса... Яна чакала майго рашэння, а я ўсё не мог яго знайсці. «У нас ёсць фундук», сказала дзяўчына. «Гэта новы густ, ён надзвычайны». Аднак я адмоўна пакруціў галавой. «Не», сказаў я. «Мне патрэбен малочны кактэйль». Яна засмяялася: «Ды не ж, яны ўсе малочныя». Аднак я стаяў на сваім. «Малако з малаком?» спытала яна. І я радасна кіўнуў.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">У выніку яна паціснула плячыма і праз хвіліну падала мне шклянку з кактэйлем. Чакальна паглядзела на мяне, калі я адпіў першы раз. Я шчасліва ўсміхнуўся. Так, гэта быў той самы смак: смак малочнага кактэйлю з кафэ ля Цэнтральнага ўнівермага ў Менску.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p>Aliaksei Pravalotskihttp://www.blogger.com/profile/02269187015875802749noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5668637966738131679.post-13524338035643297462022-12-11T19:29:00.005+03:002023-03-09T12:39:56.759+03:00Аповед сорак сёмы. Тэлевізар.<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Адзін з такіх кадраў – гэта вялізны пакой у вясковай хаце. Зала. Я сяджу на падлозе, на цвёрдым дыване з жорсткіх спайкаў тканіны, і бачу групу людзей вакол сябе. Яны сядзяць нерухома, іх твары злёгку мігацяць у водблісках нейкага святла. Справа ў тым, што ў напаўцёмным пакоі працуе тэлевізар, і экран адсвечваецца ў вялізных акулярах і ў шкляным напружанні вачэй. Яны сядзяць у фатэлях і на канапе. Некаторыя сядзяць на крэслах, прынесеных з кухні. Некаторыя стаяць на парозе пакоя, на маленькай прыступцы, якая была прычынай маіх шматлікіх удараў і падзенняў. Яны нерухомыя, усе гэтыя людзі. Яны настолькі нерухомыя, што можна ўявіць васковую фігуру ці скульптуру ці сямейны партрэт у інтэр'еры.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Сярод іх ёсць мае дзядуля і бабуля, аднак некаторых людзей я не ведаю, і бачу толькі два разы на тыдзень, калі па тэлевізары паказваюць што-небудзь цікавае. Яны прыходзяць да нас, бо не ў кожнай хаце на нашай вуліцы ёсць тэлевізар. Яны ніякавата мітусяцца ў дзвярах і ўсё паўтараюць, лямантуюць, шэпчуць: «Мы не мяшаем? Мы ненадоўга. Мы толькі на паўгадзіны...». Яны праходзяць у залу, займаюць свае месцы, а потым заміраюць. Яны прыходзяць па навіны і нейкія музычныя канцэрты.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Час ад часу чорна-белая карцінка збіваецца, і па тварах людзей прабягае ледзь прыкметнае нараканне. Кадр памяці ажывае, моршчыцца, запінаецца. На жываце я паўзу да тэлевізара і кручу цвёрдую ручку зялёнага транзістара на падлозе. Дзве, а можа быць, тры пстрычкі. Выява на экране вяртаецца, а кадр замірае. Ён ажыве толькі ў канцы вечара, калі яны ціха падымуцца і, шэпчучы падзякі, выйдуць з пакоя ў летні вясковы вечар.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Тэлевізар не быў цэнтрам сусвету, аднак ён быў важнай яго часткай. Ён быў магнітам. Ён быў забароненым плодам, які ляжаў у кішэні. Я ніколі ўжо не забуду тую ноч, калі «Тытанік» выйграў усе «Оскары» свету. Я памятаю песню Селін Дыён, за якую так адчайна заўзеў. Гол Майкла Оўэна ў вароты Аргенціны. Апошнюю серыю «Дзяцей капітана Гранта». Я ніколі не змагу забыць тое, як увесь калядны тыдзень дзядуля з самае раніцы садзіўся перад тэлевізарам і глядзеў навагоднія мультфільмы (ён чамусьці асабліва любіў нейкую шалёную стужку, у якой персанажы з доўгімі насамі гулялі ў хакей). Але больш за ўсё я памятаю тыя летнія вечары, калі бабуля клікала нас у залу, і мы глядзелі чарговы лацінаамерыканскі серыял.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Серыялаў гэтых было вялікае мноства, і бабуля не прапускала ніводны з іх. «Багатыя таксама плачуць», «Дзікая Роза», «Новая ахвяра». Дзядуля безуважна чытаў газету і пагардліва бурчаў, а мы заходзілі ў залу і зачынялі за сабой дзверы, якія рыпелі дрэвам і пахам белай фарбы, але якія агароджвалі свет чарговага бразільскага серыяла ад мітусні і думак аб канцы лета. Гэта быў утульны, цудоўны свет, у якім хацелася быць. Габрыэль любіў Ізабэлу, а Ізабэла любіла Антоніа. Мы садзіліся на канапу і апускаліся ў атмасферу таямніц, запалу, інтрыг... А часам напруга падскоквала настолькі, што прыходзілася спускацца з канапы, класціся на падлогу, паўзці да тэлевізара і паварочваць ручку транзістара.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p>Aliaksei Pravalotskihttp://www.blogger.com/profile/02269187015875802749noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5668637966738131679.post-88993235820669728272022-12-08T13:13:00.004+03:002023-03-09T12:38:46.383+03:00Аповед сорак шосты. Стоп-кадр.<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Аднойчы, у 2003 годзе, англійская дзяўчынка спрабавала навучыць мяне таму, як трэба запамінаць. Гэта здарылася ў нейкім лесе непадалёку ад Ньюкасла. Яна падышла да мяне і з непрадказальнай дзіцячай шчырасцю папрасіла паглядзець на дрэва, што расло за дваццаць метраў ад нас. Затым яна паднесла далоні да сваіх вачэй і націснула на векі. «Гэта як фотаапарат», сказала яна. «Ён заўсёды са мной, і зараз я буду памятаць гэтае дрэва ўсё жыццё». <i>Усё жыццё</i>. Яна папрасіла мяне зрабіць тое ж, і я не стаў супраціўляцца.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Насамрэч, усё сваё дзяцінства я быў апантаны гэтай ідэяй – як запомніць хаця б частку з таго, што адбываецца вакол мяне. Нават не падзеі – а хутчэй дэталі, моманты, кадры. Напрыклад, я мог гадзінамі сядзець перад карцінай Паленава, гіпнатызаваць яе і запамінаць кожны сантыметр сажалкі ці белых гарлачыкаў. А часам я знарок казаў сабе: вось зараз я запомню гэты момант, і ён застанецца са мной назаўжды. І я запамінаў плітку на сцяне ў пярэднім пакоі, з малюнкамі садавіны ці кветак, альбо тое імгненне, калі прыгарадны аўтобус праязджае вясковую вуліцу. Тое, нарэшце, як мяч удараецца аб баскетбольны шчыт. Я і зараз памятаю гэтае імгненне – я не ведаю, што з ім рабіць, але я памятаю яго.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Я не заціскаў далонямі павекі, не выдумляў фотаапарат. Проста з нейкага ўзросту мне пачало падавацца, што гэта важна, запамінаць моманты – і сёння я ведаю, што меў рацыю. Мой самы першы ўспамін зманлівы, ён трашчыць і крышыцца ад аднаго намагання ўспомніць. Нават не дзіцячы сад – яслі; я іду па драўлянай падлозе, міма вялізнага акна, і вакол бегаюць дзеці. У тым узросце я, вядома, нават не думаў запамінаць усё гэта, аднак вобраз чамусьці застаўся, і цяпер бясконца вяртаецца ў самыя нечаканыя моманты жыцця.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Так, як вяртаецца, напрыклад, дрэва з лесу на поўначы Англіі. Я бачу яго так, як я бачыў у той дзень. Схіленае і ўжо старое, яно стаіць крыху ў баку ад астатніх дрэваў. Праўда, бываюць дні, калі я бачу яго зламаным, і тады яно ляжыць на зямлі. Частка ствала застаецца расці, а частка пачынае абрастаць травой і ляснымі кветкамі. Гэта складаны, зменлівы кадр, і ён не мог змясціцца ў маіх далонях, калі я ўзяў прыклад з ангельскай дзяўчынкі і наўмысна затрымаў яго ў сваёй памяці. Плёнка крыху засвяцілася і афарбавалася ў густую сэпію. Аднак дзіўная рэч: эфект робіць кадр глыбейшым, больш сапраўдным.</span></p><p style="text-align: justify;"><br /></p>Aliaksei Pravalotskihttp://www.blogger.com/profile/02269187015875802749noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5668637966738131679.post-87784481805224390642022-12-04T15:20:00.003+03:002023-03-09T12:37:32.627+03:00Аповед сорак пяты. Спрайт.<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Івана Якаўлевіча баяліся ўсе. Заслужаны трэнер, майстар спорту, гаспадар стадыёна. Яго цыбатая постаць грозна маячыла над кожнай пляцоўкай у кожны час дня і ночы. Ён ведаў, чаму на футбольным полі перастала расці трава. Ведаў, дзе дастаць сетку для валейбола. Ведаў, хто не вярнуў тэнісны мяч. І нават у састарэлым узросце ён працягваў рыхтаваць чэмпіёнаў па лёгкай атлетыцы. Яго згорбленая постаць лунала на краі бегавой дарожкі, а хрыплы голас тлумачыў, што і як трэба рабіць. «Кожны дзень», казаў ён. «Кожны дзень трэба перамагаць». І чарговая стройная дзяўчына васемнаццаці гадоў услухоўвалася ў яго інтанацыі, а потым перамагала на любым турніры вобласці і планеты. Гэта была магія. Яго звалі «мудры», і ўсе, нават самыя абкураныя падлеткі, баяліся гаварыць з ім.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Я прыходзіў на стадыён штораніцы і адразу ж накіроўваўся ў яго двор на краі футбольнай пляцоўкі. За драўлянай брамкай трэба было пазбегнуць агрэсіўнага пеўня (ён рэагаваў на кожны няправільны рух) і прайсці па вузкай сцяжынцы паміж адрынай і агародам. Далей трэба было павярнуць направа, падысці да веранды яго дома і крыкнуць: «Іван Якаўлевіч, я за мячом!» Затым я ішоў у хлеў, дзе сярод гусінага паху і клетак з трусамі ляжалі мячы. Валейбольны, футбольны, баскетбольны. З нейкага часу я пачаў усё часцей выбіраць апошні. Па-першае, была другая палова дзевяностых, і я быў закаханы ў Рэджы Мілера. Па-другое, у мяне, здаецца, атрымлівалася.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">«У яго няма нерваў», казаў пра мяне Юрась, баскетбаліст юніёрскай зборнай Беларусі, які праводзіў у нашай вёсцы два ці тры тыдні лета. Насамрэч, я дрэнна гуляў у баскетбол, але добра кідаў у кольца. Трохачковыя, штрафныя – я трэніраваўся цэлымі днямі, і толькі надыход навальніцы прымушаў мяне кінуць усё і бегчы дадому. Мусіць, ніхто не заходзіў у двор да Івана Якаўлевіча часцей за мяне, і ніхто так адчайна не змагаўся з гэтым праклятым пеўнем. Аднойчы ў Менску, на нейкай выставе ў цэнтры горада, я выйграў прыз за серыю дакладных кідкоў у кольца. Хлопец, які аддаваў узнагароду, ціснуў маю руку і здзіўлена ўзіраўся ў мае вочы. Ён нічога не ведаў пра гусіны пах і вясковы стадыён.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">А аднойчы, калі мы ў чарговы раз кідалі штрафныя, Юрась прапанаваў мне гульню сам-насам. «Мы будзем гуляць, на што-небудзь», сказаў ён. «Адно кольца. Я дам табе фору. Гуляем да 20, рахунак 18:0 на тваю карысць. Гэта значыць, што табе трэба закінуць адзін толькі раз. Згодзен?» Здаецца, я нават не разважаў. Так, гуляў я дрэнна, і сваімі блокамі ён не будзе даваць мне кідаць, аднак што я губляў?.. «Мы будзем гуляць на Спрайт», сказаў Юрась. «Выйграеш - я купляю Спрайт».</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Усе стаялі вакол і глядзелі, як ён без цяжкасці закідвае мячы ў кольца. Я нерваваўся – а ён не даваў мне ніводнага шанцу. Адбіраў мяч, абыходзіў мяне па левым, па правым баку. Рахунак быў ужо 18:16 на маю карысць, калі я зрушыўся ўлева, у бок, які ён не чакаў, і хутчэй кінуў... Мяч узняўся у паветра, ніякавата стукнуўся аб шчыт і зваліўся ў кольца. Матч быў скончаны, і я пераможна ўскінуў рукі. Гэта быў шчаслівы момант, і як жа білася сэрца, калі я вяртаўся дадому ў той вечар. А ўжо праз дзень ці два Юрась прывёз на ровары запаветную зялёную бутэльку. Я толькі не памятаю, як выпіў яе. Мусіць, гэта не было ўжо так істотна.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Іван Якаўлевіч памёр зусім нядаўна. Ён пражыў доўгае жыццё. Памятаю, што калі мы бачыліся апошні раз, некалькі гадоў таму, ён наўрад ці памятаў навакольных людзей. І ўсё ж ён пазнаў мяне, і на секунду яго вочы бліснулі тым, старым святлом. Ён пазнаў мяне, і ад сэрца адлягло. Верагодна, тады, у тым далёкім дзяцінстве, я сапраўды часта прыходзіў да яго за ўсімі гэтымі мячамі. Кожны дзень, як любіў паўтараць ён. Кожны дзень.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p>Aliaksei Pravalotskihttp://www.blogger.com/profile/02269187015875802749noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5668637966738131679.post-57669274185968836992022-11-27T15:30:00.006+03:002023-03-09T12:35:41.536+03:00Аповед сорак чацвёрты. Прычоска.<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">У сярэдзіне дзевяностых у мяне дома захоўваўся футбольны часопіс, чорна-белы, у хісткай вокладцы. У часопісе былі фатаграфіі лепшых футбалістаў свету, інтэрв'ю і нават прыкладныя склады каманд. Я любіў гэты часопіс і гартаў яго кожны раз, калі заставаўся дома – у кладоўцы, на верандзе і нават лежачы ў ложку. Гэты часопіс быў сведкам самых шчаслівых момантаў майго дзяцінства. Аднак не толькі іх.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Усё дзяцінства я баяўся цырульнікаў. Я не баяўся іх нажніц – я баяўся таго, што яны могуць зрабіць імі. Асабліва страшна мне было ў вясковай цырульні, дзе працавалі ўсе гэтыя шэрыя дамы ў сініх фартухах, якіх звалі Тома або Зіна, якія бясконца слухалі радыё і абмяркоўвалі тое, што ў будучыні ў свеце застанецца толькі тры краіны – Індыя, Кітай і Расея. Я панічна баяўся гэтых жанчын і ішоў у цырульню (яна размяшчалася на першым паверсе мясцовага Дома побыту, непадалёк ад помніка Леніну) з адчуваннем непазбежнага правалу.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Справа ў тым, што я не любіў ніводную са сваіх стрыжак. Нават у Менску, нават калі валасы мне зрэзала дама без сіняга фартуха, дама з англамоўнай музыкай на касеце, дама, якая любіла расказваць пра лепшую пару года для наведвання Венецыі. Кожная з іх лічыла сваім абавязкам збудаваць загадкавую канструкцыю на маёй галаве. Кожная даймала мяне сваёй фантазіяй і сваімі мудрагелістымі ўяўленнямі аб прыгажосці і стылі. У мяне ніколі не было звычайнай прычоскі, той, якая мела назву, і таму кожная з гэтых дам была ўпэўнена, што можа рабіць з маёй галавой усё, што захоча.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Аднак на гэты раз, у вёсцы, усё павінна было памяняцца. Я разгарнуў свой чорна-белы часопіс, прагартаў да зборнай Нямеччыны і прыгледзеўся да фатаграфіі Олівера Бірхафа. Мне падабаўся Олівер Бірхаф, аднак справа была нават не ў тым, як добра ён гуляў. У тую раніцу мела значэнне толькі адно: яго прычоска. Я хацеў менавіта такую. Такую, як на хісткай фатаграфіі з футбольнага часопіса.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Такім чынам, я ўзяў з сабой той часопіс і пайшоў у бок Дома побыту і помніка Леніну. Памятаю, што прыйшлося адседзець некалькі хвілін у чарзе (у вёсцы стрыглі хутка, не даўжэй за пятнаццаць хвілін), на працягу якіх мой трывожны палец быў закладзены на той самай старонцы са зборнай Нямеччыны. Але вось нарэшце Тома ці Зіна адпусціла буйнога лысага мужчыну і паглядзела на мяне. «Ну, сядай!» </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Насамрэч, у вёсцы рэдка пыталіся, якую прычоску ты хочаш. Гэта была лішняя інфармацыя, якая наўрад ці магла на нешта паўплываць. І ўсё ж яна пазнала мяне, пазнала «хлопчыка з горада», убачыла складаную прычоску на маёй галаве і чакальна паглядзела на маё адлюстраванне ў люстэрку. Я нарэшце адклеіў палец ад старонкі часопіса і паказаў ёй фатаграфію Олівера Бірхафа. «Я... хачу, каб вы мяне пастрыглі вось так». Павісла паўза. Цяжка сказаць, што пранеслася ў яе галаве ў той момант, аднак калі яна нарэшце прыйшла ў сябе, то з выклікам засмяялася ў мой твар. «Ой ну вы бачылі?! <i>Фатаграфія</i>. Гэта ты можаш да Вікі, што працуе ў кінатэатры, прыйсці з фатаграфіяй, яна цябе пастрыжа. А тут ужо як атрымаецца». І ў гэты момант яна ўзяла нажніцы, і праз пятнаццаць хвілін я быў ужо ў помніка Леніну. Успамінаў сваё адлюстраванне ў люстэрку і горка плакаў.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Памятаю, што праплакаў я ўвесь шлях дадому.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p>Aliaksei Pravalotskihttp://www.blogger.com/profile/02269187015875802749noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5668637966738131679.post-52564594017379361362022-11-20T12:20:00.006+03:002023-03-09T12:34:24.932+03:00Аповед сорак трэці. Бародаўка.<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Яна прыходзіла да нас раз у паўгода і кожны раз казала адно і тое ж: «Які прыгожы хлопчык». Яшчэ з парога, яшчэ не ўбачыўшы мяне, яна казала, што калі б я быў маладзейшы гадоў на дваццаць ці трыццаць, яна абавязкова б закахалася. Я чырванеў, хаваўся за дзвярыма ці ўцякаў у іншы пакой. А яна ўсё паўтарала: якая прычоска, які авал твару. Я не мог зразумець: няўжо яна гаворыць праўду?</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">А аднойчы я прачнуўся раніцай і зразумеў, што ператварыўся ў жудаснае насекомае... Але ж не. Насамрэч, усё было не так. Я прачнуўся раніцай і ўбачыў, што на мезеным пальцы правай рукі ўскочыла вялізная бародаўка. Прычым ускочыла неяк адразу, не даўшы апамятацца. Яна не расла, пакутліва і балюча, увесь папярэдні тыдзень. Яна з'явілася адразу, адной раніцай, неяк раптоўна. Так, што я баяўся нават зірнуць на яе. Памятаю, як я зачапіў ёй матавую шурпатасць шпалер, і яна ўшчыкнула болем і пачала сыходзіць крывёй. Які жахлівы, які неабавязковы пачатак дня.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">«Які прыгожы хлопчык!» сказала яна і на гэты раз, і я сарамліва схаваў руку за спіну. Ідэя таго, што яна магла ўбачыць мезенец правай рукі і больш ужо ніколі не закахацца ў мяне ў сваім далёкім мінулым, падалася невыноснай. І ўсё ж яна ўбачыла. «Пакажы», сказала яна, і я асцярожна і ў нейкай бясконца запаволенай здымцы працягнуў сваю правую руку. Яна паглядзела на бародаўку і ўсміхнулася. «Так, зразумела», сказала яна. «У наступны раз».</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Наступны раз здарыўся даволі хутка – здаецца, гэта быў дзень нараджэння. У нейкі момант яна ўстала з-за стала і папрасіла мяне прайсці з ёй у мой пакой. Я паглядзеў на маму і на іншых гасцей, аднак ніхто не азваўся голасам ці хаця б позіркам. Усе былі ахоплены размовамі, смехам і мясам па-французску. Я, зразумела, ніколькі не сумняваўся, што мне трэба ісці за ёй – у іншы канец кватэры, за зачыненыя дзверы, у мой пакой. Тут, у цьмяным святле пачатку кастрычніка, яна ўключыла настольную лямпу і пасадзіла мяне побач з сабой. Памятаю, што ў яе далоні быў урывак шпагату, які чамусьці моцна спалохаў мяне. «Цяпер», прашаптала яна, «я хачу, каб ты даў мне сваю правую руку».</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Яна паклала маю руку на свае калені і завязала вузел на шпагаце. Я глядзеў на сваю далонь і спрабаваў не дыхаць – толькі адчуваць яе пах. Новы, незнаёмы пах іншага чалавека. Затым яна паглядзела на маю бародаўку і паднесла вузел шпагату да мезенца. Потым пачала прамаўляць нейкія словы, і я не мог нават уявіць сабе, што яны значылі. Размова з д'яблам? Ведзьмін загавор? Малітва? Я слухаў яе грудны шэпт у цёмным, бясшумным пакоі і са здзіўленнем разумеў, што мне зусім не было страшна.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">А потым яна ўключыла святло і ўсё прапала. Голас, шпагат, пах іншага чалавека. Усё сцерлася ў памяці – нават бародаўка сціснулася і пачала цьмянець. Мы вярнуліся да стала і селі на свае ранейшыя месцы. Размовы і смех вакол працягваліся, і мяса па-французску па-ранейшаму стаяла на стале.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p>Aliaksei Pravalotskihttp://www.blogger.com/profile/02269187015875802749noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5668637966738131679.post-63098277378430560442022-11-13T12:32:00.001+03:002023-03-09T12:33:02.393+03:00Аповед сорак другі. Ведзьмы і дыяфільмы.<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Дзверы былі белымі і старамоднымі. У іх не было прарэзаў са шклом, у іх наогул не было нічога, акрамя ледзь прыкметных падцёкаў фарбы, якія я любіў мацаваць пальцамі і здзіраць, як засохлыя раны. Дзверы вялі ў дзіцячы пакой і амаль ніколі не зачыняліся – нават позна ўвечары, перад сном, маці пакідала доўгую вузкую палоску святла. Здаецца, я памятаю яе адчыненай толькі ў тыя рэдкія, але шчаслівыя моманты, калі з шафы даставалася велізарная кардонная каробка з дыяфільмамі. Гэта адбывалася прыкладна а дзевятай гадзіне вечара, пасля вячэры і пасля зробленых урокаў.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Рытуал пачынаўся з таго, што перад зачыненымі дзвярыма ставіўся зэдлік з серабрыстым праектарам. Перад зэдлікам выстройваліся нізкія крэслы, абабітыя мяккай тканінай, на якіх мы заставаліся сядзець наступныя паўгадзіны. Мама ўладкоўвалася перад намі, і мы пачыналі выбіраць дыяфільмы. Каробка тая была да краёў набіта рознакаляровымі бочачкамі са згорнутай плёнкай, і ў кожнай была казка, гісторыя, мультфільм. У кожнай была замочная шчыліна ў іншы свет, і ад прадчування можна было страціць розум.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Памятаю, што амаль заўсёды я спрабаваў абраць «Ну, пачакай!», аднак у каробцы не было дыяфільма, якога я не любіў. Калі плёнка была абрана, мама ўстаўляла яе ў пярэднюю частку праектара. Памятаю, што кожны раз гэта здавалася мне нечым накшталт цуду, і я глядзеў на маміны рукі ў поўным захапленні. І вось святло ў пярэднім пакоі выключалася, і на дзвярах загараўся яркі квадрат экрана. Тая самая замочная шчыліна з цёплым святлом праектара. Мама пачынала круціць колца, і на экране праступалі першыя выявы. Усё нямала ўнутры ад карцінак і слоў, што апускаліся на дзверы. Праектар пакрысе награваўся і пачынаў выдаваць гарачы пах плёнкі. На ўвесь час паказу, да самога слова «канец» (слова, якога я так баяўся), звычайны свет пераставаў мець значэнне ці ўвогуле існаваць.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">А аднойчы мама дастала бочачку, пра якую мы нічога не ведалі. Плёнка была самай звычайнай, але калі на дзвярах з'явіліся словы «Вельмі страшная казка», усё напружылася ўнутры, і цемра і цішыня вакол набылі свой асаблівы голас і праніклі ў маё ўяўленне. На экране затрымцелі карцінкі з ведзьмамі (але толькі не казачнымі, а сапраўднымі) і перапалоханымі людзьмі, якія жылі ў лесе. Як заўсёды, унізе карцінак быў тэкст, і мама чытала яго з нервам і напругай, ад якіх халадзела ў сэрцы. У казцы былі заклінанні і таямніцы, якія доўга яшчэ пасля таго вечара сніліся мне па начах.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Праз шмат гадоў я куплю дакладна такі ж праектар, і на столі зусім іншай кватэры пачнуць праступаць напаўзнаёмыя кадры старых дыяфільмаў. Я нават з'езджу дадому і знайду тую самую кардонную каробку з сотняй рознакаляровых бочачак. Аднак там, сярод ваўкоў, зайцоў і сіндбадаў-мараходаў, не знойдзецца самай страшнай казкі. Так, што я пачну думаць, што гэтую казку прыдумаў я сам, і мама не чытала яе з той нервовай напругай, якая так моцна ўразіла мяне ў дзяцінстве.</span></p><p style="text-align: justify;"><br /></p>Aliaksei Pravalotskihttp://www.blogger.com/profile/02269187015875802749noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5668637966738131679.post-2973279454873605102022-11-06T14:57:00.005+03:002023-03-09T12:31:50.882+03:00Аповед сорак першы. Слуцк.<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Па дарозе ў Менск аўтобус праязджаў некалькі гарадоў, аднак нідзе не спыняўся. Адзіным прыпынкам быў горад Слуцк – горад, які ўжо тады здаваўся мне самым змрочным горадам у свеце. Мне здавалася, што гэты горад быў пазбаўлены ўсялякай надзеі. У ім нічога не адбывалася, у ім нічога не <i>магло</i> адбыцца. У замаруджаным акне я бачыў тужліва чыстыя вуліцы і сутулыя сілуэты людзей, якія асуджана ішлі наперад, і я марыў праехаць усё гэта як мага хутчэй. Аднак мы заязджалі ў сумны асфальт аўтобуснага вакзала, і кіроўца крычаў на ўвесь салон: стаім сорак хвілін. Сорак хвілін! Гэта быў сапраўдны вырак.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Сорак хвілін цягнуліся гадзіны і нават тыдні. Напрыканцы гэтага тэрміну мне здавалася, што я пастарэў і ператварыўся ў іншага чалавека. Побач са мной варушыліся іншыя пасажыры, шамацелі пакетамі з астылай ежай, выходзілі паліць або абыякава ўпісвалі словы ў газетныя крыжаванкі. Гэта былі беспрасветныя дзевяностыя, змрочныя і старамодныя. Тэлефонаў яшчэ не было, і людзі шукалі іншыя спосабы заняць сябе. Нехта прапаноўваў выйсці на вуліцу і пагуляць па вакзале, аднак я заставаўся сядзець і глядзець праз брудную шыбу. Часам хто-небудзь купляў марожанае ці кекс з разынкамі, і гэта крыху разбаўляла нуду нерухомага акна.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Аднак потым уваходзіла <i>яна</i>. На самой справе, я ніколі не чакаў яе. Больш за тое, яна выклікала жах у кожнай клетцы майго цела. Я баяўся яе паху, гэтых бязладных валасоў, гэтага звонкага дзіцячага голасу. Здаецца, ёй было гадоў семдзесят. Памятаю, што нават улетку яна ўваходзіла ў гарачы салон аўтобуса ў доўгім чорным паліто. Яна чакала моманту, калі вадзіцель пойдзе ў дыспетчарскую ці прывакзальную краму, і заходзіла ў аўтобус. Тады ўсе імгненна засыпалі, адварочваліся да шыбы або ўпісвалі неіснуючае слова ў неіснуючыя клеткі крыжаванкі. Гэта была вусцішная чорная магія, і жанчына здавалася казачнай ведзьмай.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Яна спявала жудасныя песні і ўвесь час нешта распавядала. Я часта не мог разабраць словаў – але не таму, што яна дрэнна іх прамаўляла, а хутчэй таму, што я спрабаваў не чуць. На яе плячах вісела чорная торба, набітая старымі дзіцячымі кнігамі. Кнігі гэтыя ніхто не купляў, і ўвесь час я ўяўляў сабе, што кожная старонка была насычана пахам слуцкага вакзала, на якім яна спала. Усё гэта выклікала смуту, страх, невытлумачальны сорам. Яна праходзіла да канца салона і павольна, марудна вярталася да выхаду. Часам кіроўца вяртаўся раней і выганяў яе на вуліцу, а часам хто-небудзь з пасажыраў не вытрымліваў нервовай напругі і прасіў яе сысці хутчэй.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">На зваротным шляху яна маўчала – кожны раз, акрамя аднаго. Менавіта той выпадак я запомніў больш за ўсё. Быў змрочны пачатак лістапада, і мы вярталіся з восеньскіх канікул. Як заўсёды, яна зайшла ў салон аўтобуса, і я затаіў дыханне. Яна прайшла ў адзін бок і цяпер ужо павольна вярталася назад. Толькі на гэты раз яна пачала чытаць верш. Раптам яе голас загучаў ясна і лёгка – я разумеў кожнае слова, і кожнае слова ўдаралася аб сценкі страўніка і заставалася ў маёй свядомасці. Напэўна, гэта быў самы звычайны верш, штосьці пра памяць і дзіцячыя кнігі, аднак у той момант мне здавалася, што нічога прыгажэйшага я не чуў ніколі ў жыцці. Гэта было новае пачуццё, якое паўторыцца толькі гадоў праз дзесяць – калі я буду вяртацца з універсітэта, і ўпершыню ў жыцці фразы і словы ў маёй галаве складуцца ў радкі верша.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Я памятаю, як сумна мне стала, як усё скурчылася ўнутры, калі яна скончыла чытаць верш, бяззуба і крыва павярнулася да ўсіх нас, а потым выйшла з аўтобуса. Мне здалося тады, што я нешта страціў, і гэтая страта была незаменнай. Мусіць, упершыню ў жыцці.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p>Aliaksei Pravalotskihttp://www.blogger.com/profile/02269187015875802749noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5668637966738131679.post-13153203844396669272022-10-30T11:52:00.005+03:002023-03-09T12:30:26.893+03:00Аповед саракавы. «Tommy».<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Вяртанне сястры з Амерыкі зрабіла рэвалюцыю ў маім жыцці. Не толькі з-за таго, што я ўпершыню ўсвядоміў няўлоўную механіку перажыванняў (якіх няма, але якія ўсё роўна ёсць), але таксама і з прычыны той цёплай раніцы ў канцы жніўня, калі я прачнуўся ў сваім менскім ложку і пачуў уверцюру 1969 года. Тую, што назаўжды змяніла маё жыццё.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Нават сёння, калі я чую той першы ўдар па струнах, той першы гітарны акорд, які разразае пустэчу нейкім тагасветным трапятаннем, усё дрыжаць унутры, і я вяртаюся ў летнюю раніцу свайго дзяцінства: я ляжу ў ложку, гляджу ў аконнае неба і слухаю тое, што не паддаецца словам. Гэта найлепшае з таго, што я чуў у жыцці. Гэта тое, што немагчыма апісаць. Гурт The Who, альбом <i>Tommy</i>. Сіняя кружэлка, прывезеная сястрой з Паўночнай Караліны. Насамрэч, я ніколі не чуў назвы гурта і тым больш назвы альбома. У той час я лічыў, што «Тутанхамон» гурта Nautilus Pompilius – гэта найвышэйшы пік у гісторыі музыкі. І вось зараз той, стары свет, цьмянее і сыходзіць назаўжды. У тым старым свеце больш няма сэнсу. Ён вылятае ў адчыненае акно, а я прапускаю сняданак, апранаюся і выходжу на вуліцу. Я не іду шукаць стары свет. Я іду сустракаць новы. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Гэта пачатак. Я ведаю, што гэта пачатак, і паўгадзіны ў рэлігійным трапятанні я хаджу па парку перад домам і спрабую прывыкнуць да новага святла і новых адчуванняў. Яны б'юць наводмаш, яны асляпляюць, яны напаўняюць галаву нейкім новым газам. Аказваецца, там, у іншым вымярэнні, на іншай планеце, існавала нешта настолькі важнае, што рассякала жыццё на дзве паловы. Будуць іншыя моманты. Будуць дзве дзяўчыны са скрыпкамі ў цэнтры Сіены. Будзе «Facts of Life», апоўначы, у цёмнай менскай кватэры. Будзе Яначак па дарозе з Ньюкаслу ў Лондан.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Аднак <i>Tommy</i> быў першым. У тыя гады я пераслухоўваў гэты альбом так часта, што ведаў на памяць не толькі кожнае слова і кожную ноту, але і ўсе анатацыі з буклета. Ідэя альбома падавалася мне дзіўнай – аднак дзівацтва рабіла музыку больш прыцягальнай. У першыя дзве хвіліны альбома я зачыняў дзверы, адкладаў усе справы і садзіўся перад магнітафонам, а ў апошнія дзве хвіліны альбома сэрца пачынала стукаць хутчэй. «See me, feel me, touch me, heal me...». Зразумела, новы свет значна пераўзыходзіў свет <i>Tommy</i>. І вось я ўжо марную ўсе свае грошы на музыку, і на паліцы побач з менскім ложкам (тым самым, у якім я ўпершыню пачуў The Who) пачынаюць выстройвацца бясконцыя рады новых кружэлак. Памятаю, як мы з сябрам упершыню прыйшлі ў музычную краму ў пераходзе пад ГУМам, і я купіў альбом <i>Help!</i> Гэта зусім новыя адчуванні, аднак я і сёння зведваю іх кожны раз, калі заходжу ў любую колькі-небудзь вартую музычную краму.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Дзіцячы вопыт асаблівы, аднак ён наўрад ці ўнікальны. Так, я памятаю, як праз некалькі гадоў чытаў легендарную «Музычную газету», пра якую сёння мала хто ўспомніць. Здаецца, у пэўны час мы нават выпісвалі яе – нягледзячы на тое, што я любіў чытаць у ёй адны толькі інтэрв'ю. І ўсё ж аднойчы ў газеце надрукавалі вялізны артыкул пра The Who. Гэта была гісторыя гурта, напісаная неўзабаве пасля смерці Джона Энтуісла. У адным з апошніх абзацаў аўтар артыкула піша пра асабістыя перажыванні. Піша, што яе адчуванні ад музыкі The Who могуць зразумець толькі тыя, чый музычны досвед пачынаўся з зачыненага пакоя і з бясконцых праслухоўванняў альбома <i>Tommy</i>. Памятаю, як моцна мяне ўразілі гэтыя словы – яны азначалі так шмат. Тое, напрыклад, што цёплы дзень на зыходзе жніўня быў у мяне аднаго – аднак неба, на якое я глядзеў у тую раніцу, было адно на ўсіх. І ў гэтым я па-ранейшаму бачу галоўную сутнасць музыкі.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"> </span></p>Aliaksei Pravalotskihttp://www.blogger.com/profile/02269187015875802749noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5668637966738131679.post-4322965045430422592022-10-23T18:21:00.006+03:002023-03-09T12:28:41.616+03:00Аповед дваццаць дзевяты. Самалёт.<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">«Не перажывай». Мусіць, самая бессэнсоўная парада з тых, на якія толькі здольны чалавек. Перажыванні – гэта не частка цела. Не ўнутраны орган. Іх нельга лячыць, яны не паддаюцца ампутацыі. І ўсё ж мы вечна прамаўляем гэтыя два словы. Даваць гэтую параду глупства, а не даваць груба – такое вось замкнёнае кола. Шмат гадоў таму, у Англіі, сябры падарылі мне кнігу аб тым, як пераадольваць прыступы трывогі і панікі. Памятаю, як часта я гартаў гэтую кнігу. Памятаю, як доўга ўчытваўся ў гэтыя шматслоўныя парады, сутнасць якіх непазбежна зводзілася да аднаго і таго ж: «Не перажывай».</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Калі сястра ўпершыню вярталася з Амерыкі, мы адправіліся ў аэрапорт яе сустракаць. Мы сядзелі ў рэстаране другога паверха, елі нейкія сумныя салаты і глядзелі на самалёты, якія то прызямляліся, то ўзляталі ў неба. Усё гэта выклікала ў мяне прыступы захаплення, і я неадрыўна глядзеў на вялізныя колы, высоўныя трапы і іншапланетных людзей з рознакаляровымі чамаданамі. Здаецца, менавіта ў той дзень я закахаўся ў аэрапорты, і ўвесь гэты надзвычайны хаос чаканняў, вылетаў і вяртанняў. Я ўслухоўваўся ў голас, які абвяшчаў пра чарговы прылёт, і ў галаве праносіліся незнаёмыя парыжскія вуліцы і нязведаныя праскія маставыя...</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">У нейкі момант аб'явілі рэйс Франкфурт-Менск, і мы спусціліся ўніз. Я па-ранейшаму быў ахоплены тым, што адбываецца. Я разглядаў людзей, я ўзіраўся ў твары – кожнае з якіх здавалася мне іншым, чужым, незразумелым. Але вось нарэшце вароты адчыніліся, і ўсе гэтыя новыя людзі пачалі з'яўляцца перад нашымі вачыма. Аднойчы я ўбачыў сястру, якая падышла і абліла нас дыханнем іншага кантынента. Я глядзеў на яе і не мог адарвацца... А яна сказала, што я загарэў і моцна вырас. І не было мяжы майму шчасцю, калі мы ішлі да машыны, а я выцягваў галаву ўверх – бо хацеў здавацца <i>яшчэ</i> вышэй. Вышэй, чым сястра. Вышэй, чым самалёты.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">А затым, калі мы ўвайшлі ў дом цёткі, я званітаваў. Мне было так дрэнна, што цела абмякла, і я ледзь не страціў прытомнасць. Я быў абсалютна белым, і цётка паклала мяне на сваёй канапе і зрабіла халодны кампрэс. Я да гэтага часу памятаю тое марознае, ліпкае адчуванне на ілбе, дзе ляжала павязка. Памятаю ўзрушаныя галасы з кухні, якія абмяркоўвалі Амерыку і канец жніўня. У нейкі момант цётка прашаптала, што зусім хутка мне стане лепш. Сястра спытала, што са мной, і скрозь слабасць і чарговы прыступ млоснасці я пачуў голас цёткі. Яна сказала, што ўсё гэта мае перажыванні, і менавіта з-за іх мне стала дрэнна. Я так моцна чакаў вяртання сястры, што цела не вытрымала...</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Я ляжаў на канапе і спрабаваў зразумець гэтую дзіўную сувязь, якой, як мне здавалася, не было. Перажыванні? <i>Якія</i> перажыванні? Няўжо яны былі там, у аэрапорце, калі мы сядзелі і чакалі самалёт сястры? Калі я глядзеў на пасажыраў і на іх валізкі? Калі глядзеў на трап і на вялізныя чорныя колы? Бо я не перажываў. Я думаў пра іншыя рэчы... І толькі цяпер я ведаю, што цётка мела рацыю, што перажыванні – гэта не пэўная думка і не хворы зуб. Гэта не тое, што паддаецца аналізу ці ампутацыі. Яны проста ёсць. І часам яны не забіваюць.</span></p><p style="text-align: justify;"><br /></p>Aliaksei Pravalotskihttp://www.blogger.com/profile/02269187015875802749noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5668637966738131679.post-19482939225089541682022-10-16T18:59:00.002+03:002023-03-09T12:27:07.284+03:00Аповед трыццаць восьмы. Забабоны.<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Вынікам сноў, а таксама шматлікіх гісторый з мінулага, было складанае прымхлівае пачуццё, якое імкнулася паралізаваць частку майго дзяцінства. Так часта я думаў аб тым, што азначаюць гэтыя забабонныя фантазіі і навошта яны ўвогуле патрэбныя? І толькі праз доўгія гады я зразумеў нарэшце, што за цень стаяў за імі: забабоны былі зброяй супраць смерці.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Так, у адным з часопісаў вясковай бібліятэкі друкаваліся шалёныя лісты чытачоў і жудасныя гісторыі з жыцця. Пра дзяўчынку з Бразіліі, напрыклад, у густых валасах якой таіліся сасуды, і якая праз гэта не магла стрыгчыся. Альбо гісторыя пра людзей, якія сядзелі за святочным сталом, і адна з жанчын увесь час казала слова «чорт». І вось у нейкі момант нешта падхапіла яе за плечы і выцягнула ў адчыненае акно. Усё гэта здаецца сёння пацешным, аднак у той час я не знаходзіў сабе месца з-за гнятлівай штодзённасці гэтых гісторый. Яны пасяляліся ўнутры, гэтыя лісты і гэтыя гісторыі, дзесьці паміж сэрцам і грудной клеткай, і вось я ўжо баяўся вымавіць слова «чорт»... Ну так, баяўся. Баяўся выпасці з акна. Дзіўна, але я і зараз яго не прамаўляю, нават калі нічога не святкую, і ўсе вокны зачыненыя.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Напрыклад, мы заўсёды развітваліся з мамай па-французску, усё маё дзяцінства. <i>Bonne nuit</i>. Гэта былі не проста словы. Гэта была таямніца. Рытуал падобны да таго, які быў так прыгожа апісаны ў першай кнізе Марселя Пруста. Мама прыходзілі ў дзіцячы пакой, выключала святло, і я гучна шаптаў: <i>bonne nuit!</i> Мама, зразумела, адказвала гэтак жа, па-французску і шэптам, і толькі цяпер я мог заснуць. Далей усё гэта перарастала ў нейкую ўтрапёнасць, і аднойчы двух словаў ужо не хапала. З нейкага моманту я павінен быў сказаць <i>bonne nuit</i> не адзін, а тры разы (не два – два было жалобнай лічбай). Любы чалавек, які перажыў нешта падобнае, разумее, што далей забабоны толькі ўзмацняліся, і вось я ўжо не проста прамаўляю <i>bonne nuit</i> тры разы, але яшчэ і гляджу на неба. На цёмнае неба, халоднае неба – неба, якое ледзь віднеецца ў проразі фіранак. Я гляджу на неба і некалькі разоў міргаю. Мне спатрэбяцца гады, каб пазбавіцца ад гэтай дзіцячай прымхі – гады, каб зразумець, што не міргнуўшы тры разы, не развітаўшыся з мамай па-французску, не паглядзеўшы на неба, я ўсё роўна прачнуся раніцай жывы і, можа быць, нават шчаслівы.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Так, па тэлевізары, у нейкай богам забытай праграме сказалі аднойчы, што 666 – гэта самая страшная лічба на свеце. Звер, д'ябал, сатана – хто б ні стаяў за гэтай лічбай, трэба любым спосабам імкнуцца пазбягаць яе. І я пазбягаў. І хоць яна рэдка з'яўлялася ў маім дзяцінстве, забабоны праніклі даволі глыбока ў падсвядомасць, і аднойчы, чытаючы кнігу, я раптам адчуў хваляванне на шостай старонцы. На 16-й. На 26-й. На 36-й... Калі ж справа дайшла да 66-й, то я зусім не стаў чытаць. Я толькі хутчэй перагарнуў старонку. Далей мае забабоны перавандравала ў іншую кнігу, у трэцюю, і вось я ўжо пачаў нервова апярэджваць старонку, якая змяшчае гэтую клятую лічбу. І хоць усё гэта паступова знікла (праўда, ненадоўга вярнулася пасля аперацыйнага стала), і ў нейкі момант я добра разумеў, што мяне не хопіць удар і мяне не знойдуць мёртвым побач з кнігай, я і сёння імкнуся хутчэй прачытаць любую старонку, якая змяшчае лічбу шэсць.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Год таму, у Адэсе, нашы сябры ўбачылі, што я не стаўлю пустую бутэльку на стол, і мне прыйшлося тлумачыць... Хаця насамрэч, што тут тлумачыць? Немагчыма растлумачыць тое, што не мае сэнсу. Тое, што вырастае з глыбінь падсвядомасці, аддае загады і не церпіць пярэчанняў.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p>Aliaksei Pravalotskihttp://www.blogger.com/profile/02269187015875802749noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5668637966738131679.post-43434999280731022912022-10-09T11:39:00.003+03:002023-03-09T12:25:18.375+03:00Аповед трыццаць сёмы. Лінч.<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Няма нічога больш сумнага, чым слухаць аповеды пра чужыя сны, і ўсё ж так цяжка бывае ўтрымацца і не ўспомніць. Тым больш што аб снах у дзяцінстве нам казалі так шмат. Так, нам расказвалі, напрыклад, што нельга есці сыр перад сном. Гадоў праз дзесяць я даведаюся, што гэта ўсяго толькі гарадская легенда, выдуманая і, мусіць, бессэнсоўная, аднак у тыя часы, у вёсцы, яна была праўдай.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Таму што аднойчы, перад сном, я вырашыў гэта праверыць. На нейкім святкаванні ў сярэдзіне лета я з'еў увесь сыр, што ляжаў на стале, і пайшоў спаць. Недзе гадзіны ў дзве ці тры ночы я прачнуўся ад страшнага біцця сэрца і адчування жаху. Памятаю, як глядзеў на чорныя вокны і бачыў у іх працяг свайго сну. У сне я быў заточаны ў нейкую высокую вежу, і нада мною ўзнімаліся цені людзей з вялізнымі жалезнымі сякерамі. Гэта быў вусцішны сон, і ў глыбокай цішыні вясковай хаты я адчуваў шоргат ног і тых самых сякер, занесеных над маёй галавой.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: medium;">На нейкі час я, вядома, перастаў есці сыр – аднак толькі на час. У менскім ложку гарадская легенда зноў стала гарадской.</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: medium;">І ўсё ж самы страшны сон здарыўся пазней, праз некалькі гадоў пасля смерці бабулі і задаўга да таго, як я ўпершыню ўбачыў фільм Дэвіда Лінча. Сон гэты сніўся мне двойчы, і абодва разы ён быў звязаны з маёй хваробай і адчуваннем уласнай смерці. Памятаю, што аднойчы, у клініцы сну, лекарка доўга і падрабязна тлумачыла мне, якім чынам адзін і той жа сон можа сніцца двойчы. Тлумачыла пра кольцы і кругі сну (пакуль яна расказвала, я ўяўляў сабе арбіты планет), і як часам мы можам трапляць у іх зноў і зноў. Такіх кольцаў было шмат, аднак ніводны сон я не памятаю так выразна, як сон пра маю бабулю. Сон, які сніўся ў дзве самыя страшныя ночы майго жыцця.</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Двухпавярховы дом у пустэльным полі, з вялізнымі цьмянымі вокнамі, у якіх нібыта гарыць святло. Святла гэтага я не бачу – але я ведаю, што яно ёсць. Галоўная перавага сну ў тым, што ён надзяляе цябе звышздольнасцямі; такімі, напрыклад, якія дазваляюць бегчы наперад не адрываючы ног ад зямлі ці быць у двух месцах адначасова. Так, у гэтым сне я знаходжуся ўнутры і пры гэтым гляджу на вокны з боку поля. Я гляджу на хату так, як гэта адбываецца ў канцы фільма «У доме» Франсуа Азона.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">У акне другога паверха адчуваецца нейкі рух, аднак я нічога не бачу. Я ведаю пра гэты рух, я ўсведамляю яго, але бачу я толькі цьмянае святло. Пры гэтым я знаходжуся ўнізе, на першым паверсе. У пакоі, дзе я стаю, цёмна, аднак побач з сабой я адчуваю тэлефонную трубку. Раптам у акне другога паверха праступае сілуэт маёй бабулі, якая падыходзіць да тэлефона і набірае нумар. Я бачу павольныя, непаваротлівыя рухі яе цені, за якімі гучыць характэрны званок. Усё маё цела напружана, і на першым паверсе, у той самай тэлефоннай трубцы побач са мной, раздаецца голас бабулі. Яна кліча мяне да сябе, аднак я не адказваю. Я хачу адказаць і не магу.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">У халодным поце і з цяжкім сэрцам, я прачынаюся.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p>Aliaksei Pravalotskihttp://www.blogger.com/profile/02269187015875802749noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5668637966738131679.post-30678703894596289612022-10-02T12:57:00.003+03:002023-03-09T12:23:48.964+03:00Аповед трыццаць шосты. Падарунак.<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Смерць заўсёды была адваротным бокам дзён нараджэння. Мы, аднак, гэтага не ведалі. Мы задзімалі свечкі і разгортвалі падарункі і ўсё ніяк не разумелі, чаму ніхто, акрамя нас, не любіў дзён нараджэння. Для нас яны <i>проста былі</i> – гэтыя радасныя стрэлы раз на год. Яны нічога не набліжалі і нічога не аддалялі. Памятаю, як часта я падыходзіў да дзядулі напярэдадні яго дня нараджэння ў сярэдзіне чэрвеня і пытаўся, ці хвалюецца ён. <i>Што</i> ён адчувае. Ён жа ўсміхаўся, глядзеў у акно ці ў газету і казаў, што не хвалюецца. Што нічога не адчувае. Раней адчуваў, а зараз ужо не.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">І ўсё ж для мяне гэта быў асаблівы дзень. «З-за падарункаў?» спытала аднойчы сястра. Я задумаўся, бо не быў гатовы да такога пытання. І шчыра сказаў, што так. З-за падарункаў. Але ж падарункі тыя былі таямніцай, і таямніцы я любіў ці не больш за ўсё на свеце.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">І ўсё ж я мучыўся гэтыя апошнія дні перад запаветнай раніцай. Я ведаў, што падарунак абавязкова будзе, што ён ужо выдуманы і нават куплены – і ляжыць у доме, у адным з пакояў. У адной з шаф. Я мучыўся жаданнем зазірнуць у кожны з іх і наперад ўбачыць тое, што досвіткам будзе шамацець ля майго ложка. І што, заспаны ці бяссонны, я буду распакоўваць перад сняданкам. Зразумела, былі намёкі, здагадкі, доказы, аднак гэтага было мала. І потым – хіба я хацеў ведаць адказ?</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Я добра памятаю той дзень, калі вучыўся ў чацвёртым класе, і застаўся дома адзін напярэдадні дня нараджэння. Як апантаны, я насіўся па ўсёй кватэры, гуляў у футбол бейсбольным мячом і час ад часу думаў аб заўтрашнім дні. У нейкі момант я не вытрымаў і прыйшоў у пакой мамы, дзе ў адзежнай шафе (я, канешне, ведаў) ляжаў заўтрашні падарунак. Думкі блыталіся, і мяне з'ядала адчайнае жаданне працягнуць руку і зазірнуць унутр. Аднойчы я адкрыў шафу і адчуў гэты шчыльны і недаступны пах блузак, кольцаў, рамянёў і сукенак. Аднак ужо праз секунду я не вытрымаў напругі і зачыніў шафу. Шафа рыпнула – і не зачынілася да канца.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Праз паўгадзіны я вярнуўся назад, і на гэты раз я быў ужо больш рашучы. Я зазіраў ва ўсе куты, я адводзіў сукенкі ў бок, я запускаў рукі ў маміны пальчаткі і бранзалеты. Я паднімаў кашулі, я рассоўваў шкарпэткі і джынсы. І ўвесь час я адчайна спрабаваў не згарэць ад сораму – здавалася, у любы момант мой твар гатовы быў успыхнуць ад злачыннай напругі. Але вось нарэшце я ўбачыў скрутак на верхняй паліцы шафы. Дрыготкімі рукамі я дастаў яго з шафы і паклаў на канапу. Я ведаў, што гэта было: футбольная форма з імем улюбёнага футбаліста. Не ў сілах стрымаць захапленне, я распрануўся, надзеў форму і забіў уяўны гол. Потым зноў пераапрануўся і вярнуў скрутак на верхнюю паліцу шафы.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Увечары, перад вячэрай, я прыйшоў на кухню, і пачаў угаворваць маму пакінуць мяне заўтра дома. «Чаму?» пацікавілася мама, і я прамямліў нешта няўпэўненае пра дзень нараджэння. Мама сказала, што дзень нараджэння – гэта цудоўна, аднак у школу ўсё роўна трэба ісці. «Добра», уздыхнуў я і нават не заўважыў, як вымавіў: «Ну нічога. Прынамсі, заўтра мы гуляем у футбол, і я змагу надзець новую форму...». Мама здзіўлена паглядзела на мяне, і ў гэты момант я ўсвядоміў жах маіх словаў. Памятаю, з якой ганьбай я выйшаў з кухні і накіраваўся ў свой пакой...</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Дзеці ўсяго свету дзеляцца на дзве паловы. Адны адчыняюць бацькоўскія шафы і знаходзяць падарункі і іншыя таямніцы, а іншыя ніколі гэтага не робяць. У той вечар я зразумеў, што пераступіў нейкую важную лінію. Убачыў тое, на што нельга было глядзець. Аднак усё ж гэта была <i>іншая</i> лінія. Не тая, што адкрыецца мне праз шмат гадоў, у нейкі чэрвеньскі дзень, калі я падыду да дзядулі і ў чарговы раз запытаю пра дзень нараджэння. Калі зразумею нарэшце, што мы гаворым пра розныя рэчы. Што я кажу пра дзень нараджэння, а дзядуля гаворыць пра смерць.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p>Aliaksei Pravalotskihttp://www.blogger.com/profile/02269187015875802749noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5668637966738131679.post-67911053485979447952022-09-25T22:28:00.003+03:002023-03-09T12:21:16.466+03:00Аповед трыццаць пяты. Тамара і страх смерці.<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">У вёсцы, насупраць дома лепшага сябра, стаяў аднапавярховы цагляны будынак. Гэта было месца, дзе спявалі. Дзіўная справа: я не ніколі бачыў, каб у двор хто-небудзь уваходзіў. Роўна як я ніколі не бачыў, каб з яго выходзілі. Цагліна была самая звычайная, белая, з непрыемнымі сінімі ўкрапінамі. Адным з такіх украпін быў крыж. «Сектанты», казаў мой сябар. Я ж думаў пра крывавыя ахвярапрынашэнні. Я думаў пра смерць. Калі ў глыбіні дома чуліся галасы, звонкія, падобныя на яечны воск, мне кожны раз здавалася, што яны спяваюць пра смерць.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: medium;">Я хацеў бы расказаць пра тое, як аднойчы мы з сябрам праніклі ўнутр і ўбачылі страшны рытуал з немаўлятамі, вогнішчам і старажытнымі танцамі, аднак нічога падобнага не адбылося. Я заўсёды абыходзіў гэты будынак. Мне было страшна ад адной думкі, што я магу апынуцца там, сярод людзей з чорнымі капюшонамі, і роўна гэтае пачуццё з'явілася ў тую ноч, калі я ўпершыню ўбачыў «Дзіця Размары».</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">У дзяцінстве мне ўвогуле здавалася, што рэлігія патрэбная для таго, каб баяцца смерці. І я баяўся. Напрыклад, тых рытуальных працэсій, што праходзілі па нашай вуліцы кожны раз, калі нехта паміраў. Людзі неслі крыжы і партрэты, безуважліва грала духавая музыка. І кожны раз унутры штосьці адмірала, сэрца пераставала біцца. Мяч застываў у паветры, і на хвіліну ці на дзве ніхто не гуляў у футбол. Аднойчы мне сказалі, што калі паглядзець на твар мёртвага, здарыцца вялікае няшчасце. Магчыма, смерць. Пасля гэтага я пачаў адварочвацца, стараўся не глядзець. І ўсё ж неяк, седзячы на плоце ля нашага дома, я павярнуўся і ўбачыў край белага твару ў адкрытай труне. Я хутчэй заплюшчыў вочы, але было ўжо позна. І потым не адно яшчэ лета, калі здаралася няшчасце, нават самае нязначнае, я кожны раз думаў пра тое, як падчас пахавання не стрымаўся і ўбачыў твар нябожчыка.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Насамрэч, ніхто пры нас не казаў пра смерць. Ніхто, апроч Тамары.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Тамара. Тома. Былая вучаніца маёй бабулі, якая любіла прыходзіць да нас у двор і расказваць гісторыі з жыцця. Гэта было <i>іншае</i> жыццё, дзіўнае і незразумелае мне, аднак я любіў сядзець побач і слухаць. Тамара была высокай жанчынай, з вялізнай капой чорных валасоў, і кожны раз мне здавалася, што валасы ў яе пахнуць макам. Часам яна казала пра рэчы, пра якія мне нельга было слухаць, і часткі незнаёмых фраз былі настолькі незразумелымі, што яны застаюцца ў маёй галаве да гэтага часу. Здаецца, менавіта яна, неўзабаве пасля ганебнага рэферэндуму, сказала нам: чырвонае і зялёнае, якое пачварнае спалучэнне.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Яна любіла бавіць час у нашым доме. Тамара (такое старамоднае імя, такое немагчымае сёння) жыла на іншым канцы вёскі, аднак яна прыходзіла да нас і падоўгу сядзела на верандзе або на зялёнай лаўцы ля ганка. Ёй падабаліся гэтыя размовы з бабуляй, якая была старэйшая за яе на трыццаць гадоў, і размовы гэтыя маглі скончыцца ўжо ў прыцемках.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Менавіта ў прыцемках Тамара загаварыла аднойчы пра смерць. Я вярнуўся пасля футбола і, мокры ад поту і выпалены сонцам, сеў на лаўку. Тамара сядзела паміж кустамі чырвонай парэчкі і размаўляла з дзядулем. Дзядуля сядзеў насупраць і расказваў пра чарговую смерць у вёсцы. Размова зайшла аб царкве, старасці і страху смерці. Словы станавіліся абстрактнымі і складанымі, і з кожнай фразай мне ўсё больш хацелася спаць. Аднак аднойчы Тамара сказала: «Ісакавіч, а я зразумела пра смерць. Я зразумела, напэўна, чаму людзі ў вашым узросце перастаюць баяцца смерці». Памятаю, як напружана я глядзеў у яе твар, у чорныя вочы і ў нябачныя маршчыны. «Уся справа ў тым, што з цягам часу ты перажываеш столькі смерцяў і хвароб, што ўласная смерць перастае здавацца такой ужо падзеяй. Я маю рацыю?»</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Тамара склала рукі на грудзях і нахілілася да дзядулі. Дзядуля кіўнуў, глыбока і з нейкім непераадольным цяжарам.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p>Aliaksei Pravalotskihttp://www.blogger.com/profile/02269187015875802749noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5668637966738131679.post-49740796435650942792022-09-18T15:50:00.008+03:002023-03-09T12:21:54.711+03:00Аповед трыццаць чацвёрты. Біблія.<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">У 90-я гады нам увесь час спрабавалі прадаць рэлігію. У актавых залах выступалі «Сведкі Іеговы», у пераходах суровыя людзі ў змрочных паліто спрабавалі ўручыць літаратуру з крыжамі на вокладцы, у трамваі дама ў белай адзежы распавядала пра Біблію, у кінатэатрах паказвалі фільмы пра Ісуса, а на аўтобусных прыпынках тлустая жанчына спявала рэлігійныя песні. Жанчыну гэтую я баяўся – баяўся яе адвечнай хусткі і яе звонкага голасу, ад якога рабілася не па сабе. Часта я чуў яе песні з самай раніцы, калі чакаў школьны аўтобус і спрабаваў прачнуцца ад кароткай ночы. Голас выклікаў у мяне страх, нейкае фізіялагічнае адчуванне жаху, і я гатовы быў заскочыць у любы тралейбус. Нават у той, што ішоў у супрацьлеглы бок.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Памятаю, што аднойчы я апынуўся ў школе, у якой на той момант працавала маці. Мне было дзевяць гадоў, і мама вырашыла, што пакуль яна на занятках, я магу пасядзець у актавай залі на якой-небудзь лекцыі. А аднойчы, калі я апынуўся на занятку мамы (як правіла, яна саджала мяне за свой стол), я загуляўся з яе чарнільнай ручкай, і дзяўчына, што сядзела за першай партай, падняла руку і сказала: «Паглядзіце, што зрабіў ваш сын!» І чамусьці толькі ў той момант я заўважыў, што ўвесь стол быў афарбаваны ў цёмна-фіялетавы колер. Чарнілы выцеклі і зафарбавалі часопіс, сшыткі і мае далоні.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Лекцыя, тым часам, была пра рэлігію. Актавая зала была набітая настаўнікамі і школьнікамі. Людзі, што стаялі на сцэне, расказвалі пра Біблію, аднак я сумаваў і нічога не разумеў з таго, пра што яны распавядалі. Потым яны спусціліся ў залу і расставілі на падлозе вялізныя кардонныя каробкі. Яны былі набіты кнігамі, і не было ніякіх сумневаў у тым, <i>што</i> гэта былі за кнігі.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Чалавек з рэлігійнай арганізацыі (мяркую, гэта былі тыя самыя «Сведкі Іеговы») звярнуўся да ўсёй залы з пытаннямі, звязанымі з біблейскімі запаведзямі. Памятаю, што ў нейкі момант ён сказаў: «Узніміце рукі ўсе тыя, хто заўсёды кажа праўду. Хто ніколі не хлусіць». Зразумела, я адразу ж падняў руку. Такіх нас было не надта шмат, і ў нейкі момант я спалохаўся, што мяне заўважаць і спытаюць, як мне ўдаецца жыць настолькі сумленна. Але абышлося.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">А потым чалавек дастаў кнігу з каробкі і паказаў яе нам. Гэта была Біблія. Але якая. Яркая, глянцавая вокладка фіялетавага колеру – у тыя часы гэтая кніга была сапраўднай з'явай. У нас яна стаяла на кніжнай паліцы ў дзіцячым пакоі. За месяц ці два да гэтага сястра прынесла яе са школы, і некалькі нядзель запар я з задавальненнем прагортваў гісторыі з Новага Запавету, пераказаныя ў выглядзе коміксу. І вось зараз чалавек у чорным стаяў каля сцэны і казаў, што будзе раздаваць кнігі ўсім, хто прыйшоў у залу. Аднак яго непакоіла тое, што людзей у актавай зале было зашмат, і кніг магло не хапіць. У сэрцы маім пахаладзела: я страшэнна хацеў займець гэтую кнігу.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">«Давайце зробім так», сказаў чалавек, чарговы раз абводзячы позіркам залу. «Я ведаю, што ў некаторых з вас дома ўжо ёсць такая кніга. Таму я вельмі прашу. Тыя, у каго яна ёсць, у брата ці ў сястры, падніміце руку». Было некалькі чалавек, якія паднялі рукі, аднак я нават не думаў гэтага рабіць... І вось яны ўжо пачалі раздаваць тыя біблейскія коміксы, а я сядзеў і чакаў сваёй чаргі. Памятаю, як хлопец з пустым стосам фіялетавых кніг наблізіўся да месца, дзе я сядзеў, і я ўсхвалявана працягнуў руку. Аднак перш, чым аддаць мне кнігу, ён усё ж запытаў: «Дакладна няма такой кнігі дома?» Я ўпэўнена пакруціў галавой: «Не». І ў той вечар у нас дома аказалася другая Біблія.</span></p><div style="text-align: justify;"><br /></div>Aliaksei Pravalotskihttp://www.blogger.com/profile/02269187015875802749noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5668637966738131679.post-1546929219515359782022-09-11T11:27:00.002+03:002023-03-09T12:18:19.648+03:00Аповед трыццаць трэці. Квэст.<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Памятаю, што апоўдні мяне прывезлі ў сельскую мясцовасць па-за межамі Ньюкасла. Вузкія ангельскія дарогі, на якіх нельга размінуцца, не заехаўшы адным колам на абочыну. Шырокія зялёныя палі, дзе ў траве ляжаць спакойныя ангельскія каровы. Яны ляжаць там не проста так – яны нібыты ўкручаны ў зямлю, іх нябачныя ногі ідуць глыбока ў глебу. Менавіта тут, у летні дзень маіх першых ангельскіх канікул, я і здзейсніў гэты невытлумачальны ўчынак. Учынак, які затрымаўся ў маёй памяці нібы тая костка, якую нельга ні выплюнуць, ні праглынуць.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Дзяцей было шмат, і да гэтага часу я не ведаю, што гэта было. Дарослыя з Тайнсайда арганізавалі імпрэзу з брытанскім сцягам, гульнямі і ежай. На мне была чорна-белая майка The Who вялізных памераў, набытая раніцай, і ў той дзень я быў па-сапраўднаму шчаслівы. Усё пачалося з футбола, аднак з усяго матчу я памятаю толькі таго ангельскага хлопца з рудымі валасамі, што ўвесь час спрабаваў адабраць у мяне мяч і адчайна крычаў "Fuck!" А затым пачаўся квэст, сутнасцю якога было дабрацца з адной часткі вёскі ў іншую пры дапамозе падказак, размешчаных на слупах, у траве і ў расколінах плота.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Дзяцей падзялілі на дзве каманды, і мы пачалі пошук малюсенькіх лісткоў белай паперы, дзе пры дапамозе рэбусаў і загадак тлумачылася, у які бок неабходна ісці за наступнай падказкай. Каманды пачыналі з розных бакоў вёскі, аднак падказкі ў нас былі аднолькавыя, і фінішная прамая таксама была адна на дваіх. Гульня была знясільваючай і складанай, і сонца парыла ўсё мацней. Памятаю, што ў нейкі момант мы дашлі да драўлянага плота на краі нейкага поля, і хтосьці з нас адшукаў падказку. Прачытаўшы загадку, мы зразумелі, што трэба звярнуць на поўнач. Менавіта ў гэты момант я чамусьці падумаў, што нічога на свеце не хачу так моцна, як перамагчы ў гэтай гульні. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Іншымі словамі, я прапанаваў адарваць частку падказкі – тую частку, якая казала пра поўнач. Так і зрабілі. Цынічна паціраючы рукі, мы змянілі падказку і адправіліся на поўнач вёскі. Далей усё было проста, і я памятаю, што мы без праблем адшукалі астатнія загадкі і дабраліся да нейкага шатра, які і быў фінішам нашага квэста.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Там, у цяні, мы селі на драўляныя шэзлонгі і халодным ліманадам адсвяткавалі перамогу. Зразумела, у нейкі момант дарослыя пачалі перажываць: другой каманды ўсё не было. Наша захапленне пакрысе растваралася ў шыпучым ліманадзе, і мы асцярожна пераглядаліся. Мы спрабавалі схаваць нездаровае ўзбуджэнне, якое ўсё больш нагадвала пачуццё віны за тое, што адбываецца. У нейкі момант частка дарослых вырашыла пайсці шукаць другую каманду, і праз гадзіну ці дзве, незадаволеныя і злыя, удзельнікі другой каманды ўвайшлі ў шацёр і цяжка ўпалі ў шэзлонгі. Яны хацелі есці, іх мучыла смага – але больш за ўсё ім хацелася забіць нас. Па-першае, мы выйгралі. Па-другое, яны так і не дабраліся да фінішу самастойна. І вось аднойчы нехта выказаў меркаванне, што падказку змянілі. Усе паглядзелі ў наш бок, але мы маўчалі. І больш за ўсіх, зразумела, маўчаў я.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Я спадзяваўся, што ніхто не выдасць мяне –мяне і маю ідэю. Ніхто і не выдаў, і таму абвінавачанне спынілася на стадыі крыўды. Памятаю, што ўжо пачынаўся змрок, калі мы з'яжджалі з вёскі. Вузкая дарога пятляла з боку ў бок, і кароў больш не было. Я думаў пра сённяшні дзень. Я ніяк не мог зразумець, навошта зрабіў тое, што зрабіў. Дзіўная рэч: у мяне не было пачуцця сораму. Аднак было відавочнае адчуванне, што ў гэтай перамозе таксама не было ніякага сэнсу.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p>Aliaksei Pravalotskihttp://www.blogger.com/profile/02269187015875802749noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5668637966738131679.post-90223618423440902282022-09-04T16:59:00.004+03:002023-03-09T12:17:08.312+03:00Аповед трыццаць другі. Гульні.<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Гульні, у якія мы гулялі, былі крыху дзіўнымі. Магчыма, прычына ў тым, што ў дзяцінстве я так ніколі і не атрымаў таго, пра што марыў: электрычны цягнік са свістком, які ездзіць па круглай чыгунцы і выпускае бледныя аблокі пары. Магчыма, калі б у мяне быў гэты цягнік, мы не выдумлялі б гэтых вар'яцкіх гульняў, пра якія бацькі, вядома, нічога не ведалі.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">У адным з дзіцячых садоў Менска, дзе я правёў год ці два, была даволі вялікая пляцоўка, абгароджаная сеткаватым жалезным плотам. Уздоўж плота цягнулася вытаптаная сцяжынка, якая сыходзіла ў мясцовую прадуктовую краму. Кожную раніцу па гэтай сцяжынцы ішлі жанчыны сталага ўзросту з пакетамі і торбамі, і аднойчы мне ў галаву прыйшла ідэя. Я падгаварыў двух дзяцей з маёй групы, дзяўчынку і хлопчыка, і мы выстраіліся ўздоўж плота. Так мы глядзелі на ўсіх тых бабулек, што вярталіся з магазіна з прадуктамі. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Ідэя была простай, бессэнсоўнай і (як мне здавалася) зусім геніяльнай. Кожны раз, калі якая-небудзь жанчына выходзіла на сцяжынку ўздоўж плота, мы адчайна хапаліся рукамі за жалезную агароджу і крычалі: «Дайце нам хлеба, мы вельмі галодныя! Дайце нам хлеба!» Зразумела, ніякага голаду мы не адчувалі, аднак мэта гульні заключалася менавіта ў тым, каб атрымаць хлеб. «Калі ласка, дайце нам хлеба!» крычалі мы, і бабулі застывалі на месцы. Ніхто не праходзіў міма. Думаю, некаторыя з іх разумелі, што іх разыгрываюць, аднак такіх была меншасць. У асноўным жа яны спыняліся і размаўлялі з намі. «Які жах! Няўжо вас тут не кормяць?» пыталі яны, і мы адмоўна ківалі галавой і працягвалі ўмольваць выратаваць нас. Я добра памятаю тую бабулю, што раскрыла сваю торбу, дастала хлеб і спрабавала перадаць яго нам. Аднак жалезныя пруты плота былі непераадольнай перашкодай.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Гульня гэтая працягвалася некалькі дзён – пакуль выхавальнікі не ўбачылі нас ці пакуль адна з найбольш чуллівых бабуль не прыйшла да дырэктара дзіцячага сада і не сказала, што неабходна перастаць марыць дзяцей голадам.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Адна з любімых гульняў у вёсцы называлася «Пераслед», і прыдумаў яе не я. Здаецца, прыдумала яе дзяўчынка па імені Гражына, што жыла непадалёк ад нашага дома. Сутнасць гульні заключалася ў тым, што мы сядзелі на лаўцы каля плота і глядзелі на людзей, якія праходзілі міма. У нейкі момант адзін з нас паднімаўся і пачынаў пераследваць чалавека, які па той ці іншай прычыне падаваўся нам цікавым. Пераслед працягваўся да канца вуліцы, і сутнасць гульні была ў тым, каб скапіраваць чалавека найбольш дакладна (хаду, выправу, рукі) і пры гэтым не выдаць сябе. Для гэтага мы захоўвалі дыстанцыю ў два ці тры метры і спрабавалі не рабіць шуму і трапляць дакладна ў крок <i>кліента</i>.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Мы часта цярпелі няўдачу, і ўсё гэта вылівалася ў сцэны няёмкасці і сораму, аднак часам нам удавалася пратрымацца да самага канца вуліцы. І ўсё ж лепш за ўсё гэта атрымлівалася ў Гражыны. Памятаю, як яна пераследвала жанчыну, якая зняла з ног летнія туфлі, узяла іх у руку і пабегла наперад басанож па гарачым асфальце. Гражына зняла свае басаножкі і пабегла за ёй. Гэта было цудоўна, і я да гэтага часу бачу ўсё гэта ў падрабязнасцях. Яна дабегла да канца вуліцы і засталася незаўважанай. Мы захоплена крычалі ёй з лаўкі ля нашага дома, і, здавалася, чарговы гарачы поўдзень быў пражыты не дарма.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">З бясконцых хатніх гульняў я больш за ўсё памятаю тую, што была звязана з дыскавым тэлефонам белага колеру і чэзлай зялёнай кнігай з тэлефоннымі нумарамі ўсіх дамоў вёскі. Мы тэлефанавалі і нешта казалі, пра нешта пыталіся. Для нас гэта была гульня. Прычым у гульні не было мэты – увесь сэнс быў у самім працэсе. Мы тэлефанавалі на незнаёмыя нумары і часам шматзначна маўчалі ў трубку. Рэакцыя людзей была рознай. Нехта кідаў трубку, а нехта пачынаў размаўляць.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Аднак, як аказалася, у гэтую гульню гулялі не мы адны. Аднойчы дзядуля паклікаў мяне да тэлефона, і дрыготкай рукой я ўзяў трубку і пачуў голас незнаёмай дзяўчыны. Яна сказала, што я ёй падабаюся, і яны з сяброўкамі хочуць прызначыць мне спатканне. Гэта гульня была куды больш сур'ёзная за нашу: яна ведала маё імя і нумар дома, у якім я жыў. І вось я стаяў ля стала ў пярэднім пакоі, чырванеў і зусім сур'ёзна гаварыў з ёй. Адказваў на мільён пытанняў, якія яна задавала; пра тое, колькі мне гадоў, і ці падабаецца яна мне. Дзядуля з цікавасцю разглядаў мяне, і ў нейкі момант сястра здзекліва ўсміхнулася. А мне нават у галаву не прыходзіла тое, што я магу проста пакласці слухаўку і скончыць гэтую гульню.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p>Aliaksei Pravalotskihttp://www.blogger.com/profile/02269187015875802749noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5668637966738131679.post-55055907303364623672022-08-28T21:10:00.002+03:002023-03-09T12:03:40.222+03:00Аповед трыццаць першы. Хлеб.<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">У дзяцінстве я баяўся прывідаў больш, чым людзей. Памятаю, як аднойчы зімой мне ў рукі трапілася дзіўная газета з лістамі чытачоў. У гэтых лістах не было нічога асаблівага, звычайныя гісторыі з жыцця, і ўсё ж адна гісторыя запомнілася больш за іншыя. У лісце чытач расказваў пра тое, што быў позні вечар у сярэдзіне снежня, і яны з братам сядзелі дома. Раптам у акно пастукалі. Чалавек расчыніў фіранкі, аднак у чорным акне нічога нельга было разгледзець. Магчыма, яму падалося, і ён вярнуўся да свайго крэсла. Неўзабаве стук паўтарыўся. Стук, а яшчэ нейкія прыглушаныя галасы ў двары, пад самым акном. Чалавек выйшаў на вуліцу з ліхтарыкам і пасвяціў на снег. Слядоў пад вокнамі не было. Пазней ноччу брату стала дрэнна, і хуткая не паспела прыехаць...</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Я не ведаю, хто пісаў тыя лісты, і навошта іх друкавалі ў раённай газеце, аднак у сэрцы пахаладзела, і зрабілася так жахліва, што я баяўся нават зірнуць у бок акна. Тады я падышоў да дзядулі, які ляжаў у ложку і ў тысячны раз перачытваў паэму «Новая зямля» Якуба Коласа (якую, дарэчы, ён ведаў на памяць), і працягнуў яму газету. Дзядуля заўважыў маё хваляванне, адклаў кнігу і прачытаў артыкул. «Глупства ўсё гэта, Лёша», сказаў ён. «Ніхто не памёр і ніхто не стукаў у шыбу». І гэта былі тыя самыя словы, якія мне трэба было пачуць больш за ўсё на свеце. Гэта былі словы, якія дапамаглі мне заснуць той ноччу і ў кожную наступную ноч зімовых канікул.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">І ўсё ж з людзьмі было значна цяжэй. Сёння навукоўцы любяць спрачацца аб першаснасці страху. Частка з іх сцвярджае, што мы нараджаемся бясстрашнымі і знаёмімся са страхам у працэсе жыцця. Іншая ж частка ўпэўнена, што мы нараджаемся з крыкам і таму адразу баімся ўсяго навокал, і толькі жыццё вучыць нас не баяцца людзей, сабак і прывідаў. Мусіць, я больш веру першым, а інакш як растлумачыць той далёкі дзень лета, калі мяне ўпершыню адправілі ў краму купіць хлеб?..</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Я заўсёды хадзіў з бацькамі, з цёткай ці сястрой, і вось упершыню мне трэба было ісці аднаму. «Так!» сказаў я з захапленнем, сарваў са сцяны пластыкавы пакет і ўзяў грошы на халадзільніку, побач з брынклівым радыё. Я быў шчаслівы, што ўпершыню ў жыцці зраблю гэта адзін. «Дзве буханкі хлеба і адзін батон», сказалі мне напрыканцы, і я вылецеў на ганак. Памятаю, як я пакінуў брамку за сабой і прайшоў першыя дваццаць метраў па добра знаёмай мне вуліцы Ціхамірава. Злева быў школьны агарод, справа жыла суседка па імені Надзя, чыя абляпіха расла на яе баку, а плады сыпаліся да нас. Я прайшоў старыя могілкі з аблупленай сіняй агароджай і перайшоў першую вуліцу. Міма ішлі людзі, праносіліся падлеткі на роварах, і аднойчы я пачаў заўважаць змрочныя позіркі. Раптам мяне ахапіў такі вусцішны страх, што стала цяжка рухацца. Я глядзеў на людзей вакол і быў упэўнены, што кожны з іх маньяк. Што кожны з іх думае толькі пра тое, каб напасці на мяне, забіць ці абрабаваць. Тыя, хто ішоў за спіной, пераследвалі мяне. Тыя, хто ішоў наперадзе, бясконца абарочваліся ў мой бок.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">І ўвесь час як малітву я ўспамінаў адну тую фразу, якая дапамагала не думаць пра ўсіх тых людзей: «Дзве буханкі хлеба і адзін батон, дзве буханкі хлеба і адзін батон...». Дом культуры, курган славы, помнік Леніну, парк... Нарэшце на вялікім скрыжаванні я ўбачыў знаёмы твар. Гэта была маці тых самых Лёшы і Сашы, з якімі мне яшчэ трэба будзе пазнаёміцца. Яна паглядзела на мяне, пазнала, і пракрычала праз дарогу: «Цябе адправілі аднаго? Ты не баішся?» Бледны ды ўшчэнт змучаны ўласнай фантазіяй, я толькі няўпэўнена паківаў галавой. Насамрэч, больш за ўсё на свеце я хацеў падбегчы да яе, кінуцца на яе грудзі і папрасіць забраць дадому.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Хлебная крама толькі адкрылася пасля абеду, і чарга крыху вывальвалася на вуліцу. Я прыстроіўся ў самым канцы і пачаў чакаць. Дзіўна, але тут, усярэдзіне крамы, я пачуваў сябе ў бяспецы і нават усміхнуўся жанчыне з велізарнай бародаўкай на шчацэ, якая навошта мяне пазнала. Мы пакрысе рухаліся, і ўвесь час я паўтараў сам сабе тое, што павінен буду сказаць, калі надыдзе мая чарга: «Дзве буханкі хлеба і адзін батон». Тады я дастану грошы, заплачу і пакладу свае пакупкі ў пластыкавы пакет. Прынясу дадому... Вось ужо заставалася тры чалавекі, два, адзін... Худая і абыякавая дама, што сядзела на касе, нешта спытала, і я... Я раптам зразумеў, што забыўся. Я паняцця не меў, што павінен быў сказаць ёй, і хлебныя паліцы закруціліся перад вачыма. Усе навокал глядзелі на мяне і чагосьці чакалі. Нехта смяяўся, нехта раздражнёна соп. Я ж стаяў ля прылаўка ў поўным здранцвенні і спрабаваў успомніць хоць што-небудзь.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">– Хлопчык, – сказала дама. – Дык чаго табе? Хлеб?</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Аднак скулы анямелі, і я толькі сарамліва кіўнуў.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p>Aliaksei Pravalotskihttp://www.blogger.com/profile/02269187015875802749noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5668637966738131679.post-53732919398838649422022-08-21T16:33:00.009+03:002023-03-09T11:59:07.295+03:00Аповед трыццаты. Пэйджар.<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Адзіным перыядам часу, калі я адчуваў сябе па-сапраўднаму багатым, быў верасень. Грошы, атрыманыя ў канцы лета, яшчэ ляжалі ў кішэнях школьнага ранца, і я мог задумацца аб сур'ёзнай пакупцы. У канцы дзевяностых і пачатку нулявых такой пакупкай магла стаць адна толькі рэч у свеце: пэйджар.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Недалёка ад школы знаходзіўся шапік, той самы шапік з мінулага, у якім прадавалася абсалютна ўсё. Відэёкасеты, кнігі, прэзерватывы, цукеркі, дзіцячыя цацкі. І тут, па левы бок ад прадаўца, ляжала тая самая жоўта-сіняя ўпакоўка з пэйджарам. У кагосьці з аднакласнікаў ён ужо быў, і я бачыў гэтыя чорныя літары і лічбы на шэрым экране, і яны зводзілі мяне з розуму. Кожны дзень я падыходзіў да кіёска і ўглядаўся ў знаёмую ўпакоўку з кітайскімі іерогліфамі па баках. І аднойчы зразумеў, што ўсіх маіх грошай якраз хопіць на тое, каб купіць гэтую дзіўную прыладу. Усё яшчэ незразумелую мне, аднак больш складаную, чым калькулятар. Такім чынам, аднойчы пасля ўрокаў я прыйшоў да шапіка і дрыготкай рукой працягнуў скрутак дзядуліных купюр. Узамен я атрымаў кардонную ўпакоўку жоўта-сіняга колеру з пэйджарам унутры. Памятаю, як садзіўся ў аўтобус і ў думках гнаў яго наперад, дадому, каб хутчэй уключыць пэйджар.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Дома нікога не было, і я з палёгкай уздыхнуў. Я быў упэўнены, што маці не прыйдзе ў захапленне ад таго, як я патраціў усе свае грошы. Тым больш, што... здарылася трагедыя. Пэйджар уключыўся, але ўсё, што праступіла на шэрым экране – гэта тыя самыя кітайскія іерогліфы, а зусім не прыгожыя ангельскія літары з ілюстрацыйнай фатаграфіі на ўпакоўцы. Увесь дзень я спрабаваў уключыць праклятую прыладу, аднак нічога не атрымлівалася. У рэшце рэшт, я схаваў пэйджар пад ложак і аднойчы ўвечары распавёў маме ўсю гісторыю. Яна, вядома, адчытала мяне і наогул была засмучаная настолькі, што я не ведаў, куды сябе падзець.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">На наступны дзень я падышоў да хлопца з суседняга класа і паказаў яму пэйджар. У яго быў якраз такі ж, але ягоны працаваў, і мы разам перапрабавалі ўсе кнопкі і батарэйкі. Нічога не атрымлівалася. На экране па-ранейшаму не было нічога, акрамя нагрувашчвання дурных іерогліфаў. У выніку ён прапанаваў пайсці ў той самы шапік і растлумачыць сітуацыю. Так і зрабілі. Шчыра кажучы, я не надта верыў у поспех гэтай справы, аднак варта было паспрабаваць. Дзіўна, але дзяўчына з шапіка паглядзела на жоўта-сінюю ўпакоўку без здзіўлення і сказала «так, сапраўды». Потым павярнулася да мужчыны, які туліўся ў куце: «А я ўсё думала, каму ж я яго прадала». Пасля чаго, не прамаўляючы ні слова, яна забрала няспраўны пэйджар і аддала нам новы. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">З шалёным сэрцам я адкрыў яе дома, з шалёным сэрцам я ўключыў пэйджар ... і ў шалёным захапленні я ўбачыў, што ён <i>працуе</i>. На экране загарэліся тыя самыя прыгожыя ангельскія літары.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Стаўленне мамы крыху змянілася: я пастаяў за сябе, я змог, я справіўся. Увесь наступны тыдзень я насіў пэйджар у школу і пакрысе спрабаваў разабрацца ў бясконцых функцыях і рэжымах. Памятаю, што я ніколі не выкарыстоўваў гэты пэйджар па прызначэнні. Я ніколі не адпраўляў паведамленні і ніколі не атрымліваў іх. Праз тыдзень пэйджар ляжаў на кніжнай шафе, і яшчэ праз гадоў дзесяць ці пятнаццаць выкарыстоўваўся ў нашым доме як звычайны будзільнік. Я ненавідзеў гэты будзільнік, паколькі ён любіў звінець без прычыны, адбіваў кожную гадзіну і абуджаў мяне ў школу страшэнным выццём, якое разменьвала прыемны сон на халодную пахмурную раніцу.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p>Aliaksei Pravalotskihttp://www.blogger.com/profile/02269187015875802749noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5668637966738131679.post-63378824957171449012022-08-14T21:46:00.001+03:002023-03-09T11:57:51.114+03:00Аповед дваццаць дзевяты. Чараўнік.<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Пяць рублёў на месяц – гэта былі тыя кішэнныя выдаткі, якія я атрымліваў у часы школьнага дзяцінства. Грошы гэтыя марнаваліся адразу, і марнаваліся аднолькава. Як толькі мае пяць рублёў апыналіся ў кішэні, я прыходзіў на прыпынак, развітваўся з аднакласнікамі і садзіўся ў аўтобус нумар 72. Памятаю, як моцна хацелася есці пасля шасці ці сямі ўрокаў, але ўсё ж я не мог не сесці ў аўтобус нумар 72. Памятаю, што заўсёды гэта быў доўгі аўтобус жоўтага колеру з гармонікам пасярэдзіне. Я станавіўся на ўлюбёнае месца ў хвасце і глядзеў, як ўцякаюць вуліцы і ўцякае горад. Аўтобус ехаў павольна і неяк пакутліва доўга. Пятляў, круціўся і нарэшце прыязджаў у цэнтр. Потым я выходзіў з яго і ішоў у бок Нямігі. Там, у будынку, дзе сёння месціцца рэстаран <i>Fabriq</i>, знаходзілася месца, дзеля якога я і рабіў усё гэта.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">З заміраннем сэрца і ў шчаслівым прадчуванні я паднімаўся на другі паверх і бачыў чалавека ў сініх джынсах і ў чорным швэдры. Для мяне ён быў чараўніком, і я, вядома, крыху пабойваўся яго. Ён пазнаваў мяне і няпэўна ківаў. Я праходзіў да яго крамы і вывучаў бясконцыя шэрагі з кампакт-дыскамі. Кожная кружэлка каштавала пяць рублёў, і было прыемна ўсведамляць, што роўна такая сума ляжала ў мяне ў кішэні, і таму ўсё тут было мне даступна. Ён стаяў побач і час ад часу распавядаў пра альбом ці пра тое, як цяжка было дастаць яго на той далёкай планеце, адкуль ён прывозіў музыку.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Урэшце я рабіў выбар і, шчаслівы, аддаваў свае пяць рублёў. Забіраў <i>Kink Kontroversy</i> ці <i>Beggars Banquet</i> і ляцеў дадому на бліжэйшым тралейбусе. Садзіўся ў фатэль і слухаў новую кружэлку. Грошай у мяне больш не было, інтэрнэту таксама, і я ведаў, што гэты альбом стане часткай майго жыцця на цэлы месяц. Я буду ведаць яго на памяць і буду прайграваць яго ў галаве дзесяткі ці нават сотні разоў. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Дзіўна, але менавіта гэтага чалавека ў чорным швэдры я ўяўляў сабе кожны раз, калі ў адной з вячэрніх праграм на радыё ставілі старыя песні 60-х гадоў. Дыджэй распавядаў пра богам забытых Swinging Blue Jeans ці Gerry & The Pacemakers, а я ўяўляў сабе, што гэта ён самы, чараўнік з крамы. Я садзіўся ля сіняга магнітафона Sony, даставаў чыстыя аўдыёкасеты і запісваў кожную песню. А потым прайграваў, зноў і зноў. Касеты гэтыя былі даслуханы да дзір, прычым у самым літаральным сэнсе. Плёнка сточвалася ад часу і аднойчы пачынала вылазіць з усіх адтулін пластыкавай абалонкі. Так, што я пазногцем падкручваў усе гэтыя мікраскапічныя шрубкі, якія змацоўвалі далікатны механізм майго шчасця.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">А потым, у наступным месяцы, я зноў ехаў на Нямігу, каб зноў патраціць свае пяць рублёў. І ехаў я, зразумела, да таго самага дыджэя ў чорным швэдры, які прадаваў кампакт-дыскі і ў вольны час расказваў пра музыку 60-х. Гэта была таямніца, і я нікому не расказваў пра сувязь паміж голасам на радыё і чалавекам з крамы. Ён быў для мяне абсалютным аўтарытэтам, хоць аднойчы, у дажджлівы дзень, параіў мне купіць калекцыю Ніла Дайманда. Для таго, каб пераканаць мяне ў велічы гэтага музыкі, ён нават дазволіў праслухаць некалькі песень на сваім CD-плэеры. Я пачуў «Sweet Caroline» і сказаў, што купляю. І толькі прыйшоўшы дадому, я зразумеў, што не люблю Ніла Дайманда і яго невыразную музыку. Аднак тым жа вечарам я ўключыў радыё, і голас чароўна расказваў пра Сержа Генсбура. І гэта быў той самы голас, і музыка Сержа Генсбура была яшчэ адным цудам.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></p>Aliaksei Pravalotskihttp://www.blogger.com/profile/02269187015875802749noreply@blogger.com