Памятаю, што апоўдні мяне прывезлі ў сельскую мясцовасць па-за межамі Ньюкасла. Вузкія ангельскія дарогі, на якіх нельга размінуцца, не заехаўшы адным колам на абочыну. Шырокія зялёныя палі, дзе ў траве ляжаць спакойныя ангельскія каровы. Яны ляжаць там не проста так – яны нібыты ўкручаны ў зямлю, іх нябачныя ногі ідуць глыбока ў глебу. Менавіта тут, у летні дзень маіх першых ангельскіх канікул, я і здзейсніў гэты невытлумачальны ўчынак. Учынак, які затрымаўся ў маёй памяці нібы тая костка, якую нельга ні выплюнуць, ні праглынуць.
Дзяцей было шмат, і да гэтага часу я не ведаю, што гэта было. Дарослыя з Тайнсайда арганізавалі імпрэзу з брытанскім сцягам, гульнямі і ежай. На мне была чорна-белая майка The Who вялізных памераў, набытая раніцай, і ў той дзень я быў па-сапраўднаму шчаслівы. Усё пачалося з футбола, аднак з усяго матчу я памятаю толькі таго ангельскага хлопца з рудымі валасамі, што ўвесь час спрабаваў адабраць у мяне мяч і адчайна крычаў "Fuck!" А затым пачаўся квэст, сутнасцю якога было дабрацца з адной часткі вёскі ў іншую пры дапамозе падказак, размешчаных на слупах, у траве і ў расколінах плота.
Дзяцей падзялілі на дзве каманды, і мы пачалі пошук малюсенькіх лісткоў белай паперы, дзе пры дапамозе рэбусаў і загадак тлумачылася, у які бок неабходна ісці за наступнай падказкай. Каманды пачыналі з розных бакоў вёскі, аднак падказкі ў нас былі аднолькавыя, і фінішная прамая таксама была адна на дваіх. Гульня была знясільваючай і складанай, і сонца парыла ўсё мацней. Памятаю, што ў нейкі момант мы дашлі да драўлянага плота на краі нейкага поля, і хтосьці з нас адшукаў падказку. Прачытаўшы загадку, мы зразумелі, што трэба звярнуць на поўнач. Менавіта ў гэты момант я чамусьці падумаў, што нічога на свеце не хачу так моцна, як перамагчы ў гэтай гульні.
Іншымі словамі, я прапанаваў адарваць частку падказкі – тую частку, якая казала пра поўнач. Так і зрабілі. Цынічна паціраючы рукі, мы змянілі падказку і адправіліся на поўнач вёскі. Далей усё было проста, і я памятаю, што мы без праблем адшукалі астатнія загадкі і дабраліся да нейкага шатра, які і быў фінішам нашага квэста.
Там, у цяні, мы селі на драўляныя шэзлонгі і халодным ліманадам адсвяткавалі перамогу. Зразумела, у нейкі момант дарослыя пачалі перажываць: другой каманды ўсё не было. Наша захапленне пакрысе растваралася ў шыпучым ліманадзе, і мы асцярожна пераглядаліся. Мы спрабавалі схаваць нездаровае ўзбуджэнне, якое ўсё больш нагадвала пачуццё віны за тое, што адбываецца. У нейкі момант частка дарослых вырашыла пайсці шукаць другую каманду, і праз гадзіну ці дзве, незадаволеныя і злыя, удзельнікі другой каманды ўвайшлі ў шацёр і цяжка ўпалі ў шэзлонгі. Яны хацелі есці, іх мучыла смага – але больш за ўсё ім хацелася забіць нас. Па-першае, мы выйгралі. Па-другое, яны так і не дабраліся да фінішу самастойна. І вось аднойчы нехта выказаў меркаванне, што падказку змянілі. Усе паглядзелі ў наш бок, але мы маўчалі. І больш за ўсіх, зразумела, маўчаў я.
Я спадзяваўся, што ніхто не выдасць мяне –мяне і маю ідэю. Ніхто і не выдаў, і таму абвінавачанне спынілася на стадыі крыўды. Памятаю, што ўжо пачынаўся змрок, калі мы з'яжджалі з вёскі. Вузкая дарога пятляла з боку ў бок, і кароў больш не было. Я думаў пра сённяшні дзень. Я ніяк не мог зразумець, навошта зрабіў тое, што зрабіў. Дзіўная рэч: у мяне не было пачуцця сораму. Аднак было відавочнае адчуванне, што ў гэтай перамозе таксама не было ніякага сэнсу.
