Яна паглядзела на ўсіх нас, мокрых і ўсхваляваных. Мы стаялі ўздоўж бясконца доўгага танцавальнага станка, калі яна ўрачыста прамовіла: «Цяпер я падыду да станка і пакладу на яго сваю руку. Гэтым я адлучу тых, каго мы бярэм у школу ад тых, каму мы адмаўляем». Яна выстраіла нас у лінію ў вызначанай, адной толькі ёй зразумелай паслядоўнасці, і падышла да таго месца, дзе стаяў я. Паклала руку злева ад мяне і аб'явіла: «Тыя, хто справа... Я віншую вас. Вы будзеце вучыцца танцаваць». Страшэнны цяжар зваліўся на драўляны паркет: я быў апошнім, хто апынуўся на правільным баку.
Пасля мама часта расказвала гэтую гісторыю сябрам і знаёмым, і кожны раз дадавала, што да апошняга была ўпэўненая, што мяне не возьмуць. Што яна магла пакласці руку і справа ад мяне і, мусіць, амаль зрабіла гэта. Але ўсё ж. Яна паклала руку менавіта з левага боку і тым самым узяла мяне ў свой танцавальны клас. У тыя моманты я ганарыўся сабою, аднак моманты гэтыя так і засталіся момантамі.
Бо танцы палохалі мяне. Заняткі, трэніроўкі, справаздачныя канцэрты. Я адчуваў той самы ўнутраны дыскамфорт, які адчуваў на занятках па тхэквандо ў яшчэ больш глыбокім дзяцінстве. Я не разумеў, навошта ўсё гэта трэба, і чаму пасля школы я не ехаў дадому глядзець серыял пра снежнага чалавека па імені Гары, але ехаў у аўтобусе нумар 72 у іншую частку горада. З танцавальнай формай у торбе і бутэрбродам з сырам у заплечніку. Часам мама ездзіла туды са мной, аднак часцей я ехаў адзін. Разглядаў дажджлівы горад у апошнім акне аўтобуса і думаў аб танцах. Я не ведаў, атрымлівалася ў мяне ці не, аднак новую канцэртную форму шылі таксама і на мяне і ніхто па-ранейшаму не выганяў мяне з заняткаў. Як не выганялі, напрыклад, іншага хлопчыка, які ўвесь час еў яблыкі, і чыя сястра стане калісьці прымай-балярынай Вялікага тэатра.
Часам, калі заняткі заканчваліся позна ўвечары, мама забірала мяне дадому. Часам гэта адбывалася яшчэ да таго, як выкладчыкі адпускалі нас. І гэта было шчасце – такое ж, якое адчувае дзіця ў дзіцячым садзе, калі яго паднімаюць з ложка падчас «ціхай» гадзіны, каб сказаць, што за ім прыйшлі...
Аднойчы мама ўстрывожана сустрэла мяне каля дзвярэй танцавальнай залы і сказала, што нам трэба спяшацца дадому. «Чаму?» пытаўся я, выбягаючы ў калідор задоўга да канца занятку і радасна скідаючы з сябе чэшкі і ўсю гэтую ліпкую, ненавісную форму. Мама сказала, што забылася выключыць пліту, а дома нікога не было. Мабільных тэлефонаў яшчэ не існавала ў тым свеце, у якім жылі мы, і нам нічога не заставалася, акрамя як хутка паехаць дадому. Захапленне раптам знікла, вылецела за душную шыбу ў пакоі для пераапрананняў, і мы выбеглі з танцавальнай школы.
У галаве праляталі жудасныя карцінкі спаленай кватэры і абгарэлых цацак, падпаленых шпалер і дыму з акна дзіцячага пакоя, і ўвесь шлях дадому, у аўтобусе і на сцяжынцы ўніз ад вуліцы Чыгуначнай, я ўяўляў сабе страшныя наступствы пажару. Памятаю, як мы наблізіліся да нашага цаглянага дома і паглядзелі на балкон... Але ж не, на балконе нічога не было, адны толькі вазоны з кветкамі і белыя прасціны на вяроўках. Праўда, кухня была з іншага боку, і вось мы абмінулі нарэшце дом і паглядзелі ўверх. Не, у акне не было агню, і праз прыадчыненую фортку не выляталі густыя клубы дыму. Мы ўскочылі ў ліфт і праз імгненне апынуліся каля дзвярэй кватэры. Мама ўставіла ключ, павярнула яго, і мы ўбеглі ў пустую кватэру.
У кватэры было ціха. Такая глыбокая цішыня пасляабедзеннай кватэры, ад якой на сэрцы стала так дзіўна і так бясконца лёгка.
